Κατά καιρούς έχω συγκρουστεί με διάφορους ανόητους που ακούνε «ξένη μουσική» (κυρίως αυτοί που ακούνε μουσική μετά το βρετανικό πανκ ή μετά το ’80, αγνοώντας όλες τις προηγούμενες δεκαετίες – φυσικά υπάρχουν και οι ακόμη χειρότεροι που ακούνε από 90s και μετά) και οι οποίοι φτύνουν τα ελληνικά συγκροτήματα του ’60, ως φτηνά, ξεπερασμένα, ελαφρά και αδιάφορα. Έχουν γίνει μάχες και για τους μεγάλους Olympians…
3/11/2017
Η Ελληνοφρένεια είναι μία από τις πιο σιχαμένες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης.
Προσέξτε ερωτήσεις που ετέθησαν στον Κώστα Μπακογιάννη, έναν άνθρωπο που θέλει να έχει χιούμορ αλλά αποτυγχάνει οικτρά (είδα βίντεο).
Είναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια του facebook… Παμ’ παρακάτω…
Ένα… χεστήκαμε για το τι έγραψε το Variety. Eλληνικά περιοδικά και έλληνες κριτικοί δεν μας φτάνουν; Πρέπει να έχουμε τον καλό λόγο και από την ξένη; Δύο… «το ίσως του νεώτερου που γνώρισε η Ελλάδα τον προηγούμενο αιώνα» καταλαβαίνουν ότι είναι μαλακία, αλλά το αφήνουν για να δημιουργούν εντυπώσεις… ότι μπορεί και να είναι... κι αυτό είναι χειρότερο. Πρόχειρα να πω πως τον «Εφιάλτη» ο Ερρίκος Ανδρέου τον γύρισε, το 1961, στα 23 χρόνια του – αν ψάξω δε μπορεί να βρω και μικρότερον. Και τρίτο… εγκαινίασε ο Χαραλαμπίδης (δε λέω Ρένος – γιατί ένας είναι ο Ρένος…) το «ελληνικό ανεξάρτητο σινεμά»; Ρε γαϊδούρια ο Σταύρος Τορνές τι ήταν (και άλλοι πολλοί); Δεν ήταν ανεξάρτητος;