28/3/2018Πριν τέσσερις μέρες πέθανε ο Mike Harrison στα 73 του – ένας πολύ μεγάλος τραγουδιστής του ροκ. Την είδηση την είχαν μεταφέρει άλλοι φίλοι πιο πριν (Spyros Diastimikos, Michalis Matthaiou), αλλά σήμερα πέρασε στην Wikipedia. Ο Harrison τραγούδησε με τους V.I.P.’s και τους (φοβερούς) Art στα σίξτις, τραγούδησε για πολλά χρόνια με την προσωπική του μπάντα, αλλά βασικά ήταν η φωνή των Spooky Tooth.
Στην Ελλάδα είδα τις προάλλες να γίνεται παντού θέμα (σε όλα τα σάιτ) ο θάνατος μιας ασήμαντης εγώ θα πω (πέραν της πατρίδας της) ελβετίδας τραγουδίστριας, της Lys Assia, που πρώτη κέρδισε, λέει, τη Eurovision το 1956. Σιγά τα ωά!
Ρε άσχετοι πέθανε ο Mike Harrison. Θα γράψετε έστω και το 1/10, γι’ αυτόν, εκείνων τέλος πάντων που αναπαραγάγατε για την Ελβετίδα;
28/3/2018Πήγα να πάρω ψωμί στο φούρνο τής διπλανής γειτονιάς κι εκεί έπαιζε αυτό το τραγούδι του Χατζηγιάννη, που ποστάρω παρακάτω. Προφανώς από κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό…
Δεν τον ακούω τελευταία αυτόν τον τύπο. Τι απέγινε; Απoσύρθηκε;
Θυμάμαι πολλούς, σκληροπυρηνικούς να τους πούμε, που φτύνανε τον Χατζηγιάννη τότε που είχε την πολύ μεγάλη επιτυχία, εκεί προς τα τέλη των 90s με αρχές των 00s.
Δεν ξέρω… εμένα πάντα μου άρεσε. Και νομίζω –χοντρικό είναι αυτό που θα πω– πως μετά την κορυφαία γενιά των Πασχάλη-Δάκη-Τουρνά κ.λπ. δεν υπήρξε ωραιότερη ελληνόφωνη ποπ, για τον πολύ κόσμο, απ’ αυτή που τραγούδησε ο Χατζηγιάννης εκείνη την εποχή.
27/3/2018Πέθανε ο Γιάννης Τερεζάκης, όπως με πληροφόρησε το πρωί ο Nikos Sarros, πιανίστας της τζαζ και ενορχηστρωτής, που είχε ξεκινήσει και αυτός από τα συγκροτήματα του ’60.
Ο Τερεζάκης διέπρεψε στα τέλη των σίξτις και στις αρχές των σέβεντις ως μέλος του γκρουπ Solistes (άλλα γνωστά μέλη τους ο τραγουδιστής Λάκης Τζιλιάνος, ο σαξοφωνίστας Γιώργος Μανίκας και ο ντράμερ Λευτέρης Τζήμας), οι οποίοι γνώρισαν τεράστια επιτυχία στην Αθήνα (όπου έπαιζαν), φθάνοντας για εμφανίσεις μέχρι
και στην Τεχεράνη! Το ρεπερτόριό τους αποτελούσαν τα κλασικά τραγούδια της εποχής και ακόμη τζαζ και σόουλ κομμάτια – στα οποία, λένε οι μαρτυρίες, ήσαν ασυναγώνιστοι. Δυστυχώς, ως Solistes, δεν άφησαν ηχογραφήσεις.Αργότερα ο Τερεζάκης θα μπει ως πιανίστας στην Ορχήστρα Ποικίλης Μουσικής της ΕΡΤ, θα συνεργαστεί με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη (στο «Media Luz» κ.λπ.) και με τον Κυριάκο Σφέτσα (ως μέλος της Greek Fusion Orchestra στο LP «Χωρίς Σύνορα», στο LP «Στο Δρόμο» με την Κατερίνα Γώγου κ.λπ.), ενώ από το 2007 ήταν διευθυντής της Big Band του Δήμου Αθηναίων. RIP.(Η πρώτη φωτογραφία είναι από το "Χωρίς Σύνορα", ενώ στη δεύτερη, με τους Solistes, ο Τερεζάκης πρέπει να είναι ο τελευταίος δεξιά)
27/3/2018
Δεν παρακολουθώ τηλεόραση, ούτε συνδρομητικά κανάλια (γενικώς αντιπαθώ τις συνδρομές, ακόμη και περιοδικών ή ό,τι άλλο) και όλα αυτά τα… Netflix, μου φαίνονται τουλάχιστον κινέζικα (και σίγουρα παντελώς αδιάφορα). Επίσης δεν παρακολουθώ σίριαλ (ούτε αυτά, που μου άρεσαν μικρός και που υπάρχουν στο YouTube), γιατί τα βαριέμαι πια, όσο καλά και να είναι. Το μόνο σχετικό που κάνω διαδικτυακά είναι να βλέπω ταινίες (ελληνικές και ξένες) επιτόπου (στο YouTube κυρίως, ή όπου αλλού βρίσκονται on line, χωρίς να δίνω κωδικούς, τηλέφωνα και τα ρέστα). Έτσι λοιπόν χτυπάω διαφόρους «τίτλους» κατά καιρούς, στην τύχη να πούμε, όποιους μου έρχονται στο κεφάλι τη δεδομένη στιγμή, και ό,τι κάτσει το βλέπω εκείνη την ώρα (χωρίς να το αποθηκεύσω). Μ’ αυτόν τον τρόπο έχω… τρακάρει πάνω σε «διαμάντια», τα οποία, όμως, μετά από λίγο τα κατεβάζουν. Ισχύει δηλαδή το… όποιος πρόλαβε, τον Κύριον είδε…
Πρόσφατα παρακολούθησα στο YouTube (δηλαδή ξαναείδα) ένα αρχικά συμπαθητικό ελληνικό θρίλερ, τη Μέδουσα του Γιώργου Λαζόπουλου. Τον Λαζόπουλο τον ήξερα από κάτι βιβλιαράκια που είχε βγάλει στα μέσα του ’70 (underground-και-καλά), αν και δεν είμαι σίγουρος αν τον ήξερα απ’ αυτά τότε που πρωτοείδα την ταινία του (1998).
Αν εξαιρέσεις την κεντρική σεναριακή ιδέα, τής τοποθέτησης τού ωραία παραλλαγμένου μύθου τής Μέδουσας στη σύγχρονη πραγματικότητα, το πολύ καλό στυλιζαρισμένο παίξιμο της Ελένης Φιλίνη και τη μουσική του Κωστή Αναγνωστόπουλου (από Eels, Distortion Tamers κ.λπ.), όλα τα υπόλοιπα ήταν… άστα να πάνε. Ταινία χωρίς ρυθμό, με ανύπαρκτα παιξίματα (πλην της Φιλίνη, το ξαναλέω), με πλήρη απουσία σασπένς, απερίγραπτες γραφικότητες και με μιαν αίσθηση (δική μου αίσθηση) να παρουσιαστεί η πρωταγωνιστική και-καλά… ροκ-συμμορία κάπως σαν τις ατίθασες νεανικές παρέες των παλαιών ταινιών της Kathryn Bigelow. Πέρασε, αλλά δεν κόλλησε…
(η φωτό είναι από την ταινία)
26/3/2018
Όσο και να φαίνεται απίστευτο για το θρύλο στην πατρίδα του τη Νιγηρία Bongos Ikwue (και το συγκρότημά του τους Groovies) είχε δημοσιευτεί 3σέλιδο κείμενο στο Ποπ & Ροκ, το 1983! Τα διαβάζαμε, τότε, αλλά δεν τους δίναμε και μεγάλη σημασία… προείχαν οι Yazoo. Φυσικά το κείμενο δεν το είχε γράψει Έλληνας (ήταν μεταφρασμένο), αλλά μόνο και μόνο σαν επιλογή (να μεταφραστεί δηλαδή ένα τέτοιο άρθρο) σπάει κόκαλα!
26/3/2018
Είμαι σίγουρος πως ορισμένοι δεν μπορούν να κάνουν, με το μυαλό τους, έστω και τους στοιχειώδεις μαθηματικούς υπολογισμούς, αλλά παρ’ όλα αυτά βρίσκουν δημοσιογραφική δουλειά στα διάφορα σάιτ. Συνέβαιναν και με τις εφημερίδες παρατράγουδα, αλλά τα χάλια του (ελληνικού) διαδικτύου, και των πολυδιαβασμένων σάιτ, συχνά δεν περιγράφονται.
Γράφει λοιπόν το iefimerida.gr, για τις τρεις ελληνίδες συνθέτριες που «μεσουράνησαν» (η λέξη ευσταθεί μόνο για μία από τις τρεις) τον... 18ο και τον 19ο αιώνα. Κοιτάμε για ποιες πρόκειται: ΜΑΡΙΩ ΦΩΣΚΑΡΙΝΑ-ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ (1850-1921), ΡΕΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ (1917-1994), ΕΛΕΝΗ ΛΑΜΠΙΡΗ (1889- 1960).
Όπως όλοι αντιλαμβάνονται οι συνθέτριες δεν έχουν ουδεμία σχέση με τον 18ο αιώνα, μα με τον 19ο και τον 20ο.