Ακάθεκτη συνεχίζει η νορβηγική
Losen Records να μας προσφέρει ώριμες ηχογραφήσεις από τους πέραν του
rock και της
jazzχώρους.
SANDRA BORØY: sus [Losen LOS 164-2, 2016]
Η Sandra Borøy είναι Νορβηγίδα προφανώς (το υποθέτω μετά μεγάλης βεβαιότητος, δεν το έχω ελέγξει) και στη νορβηγική γλώσσα τής αρέσει να εκφράζεται. Εννοώ πως πρόκειται για μία νέα τραγουδοποιό, που γράφει στίχους φυσικά, εννοείται μουσικές, παίζοντας ταυτοχρόνως πιάνο και τραγουδώντας. Ως μουσικός είναι «ολοκληρωμένη» δηλαδή, δίχως τούτο να σημαίνει πως… αρνείται να συνεργαστεί και με άλλους οργανοπαίκτες, στην προσπάθειά της να παρουσιάσει όπως πρέπει τα τραγούδια της. Επί του προκειμένου, για τις ανάγκες ηχογράφησης του “sus” εννοώ, η Borøy συνυπάρχει σε κάποια tracks με τον κιθαρίστα Jonas Dyrstad Valberg, τον μπασίστα Guttorm Strande Syrrist και τον ντράμερ Jonatan Schanke Eikum. Όλοι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την ατμόσφαιρα που «χτίζεται» στο “sus”, εκείνης μιας ροκ και τζαζ μπαλάντας – χαμηλόφωνης φυσικά και με πολύ μετρημένες εξάρσεις (φωνητικές ή οργανικές).
Ένα άλμπουμ που απευθύνεται σε Νορβηγούς είναι περισσότερο το “sus”, κάτι που δεν πρέπει, σε καμμία περίπτωση, να εκληφθεί μειωτικώς.
HAAKON GRAF, ERIK SMITH, PER MATHISEN: Sunrain [Losen LOS 163-2, 2016]
Hakon Graf πλήκτρα της Yamaha, Erik Smith ντραμς της Yamaha και άλλα τινά, Per Methisen μπάσα, κοντραμπάσα, πεντάλια και άλλα διάφορα τζιριτζίρια. Αυτοί είναι και αυτά παίζουν οι τρεις μουσικοί στο “Sunrain”, ένα άλμπουμ που θέλει (και μπορεί!) να πλασαριστεί μεταξύ των πιο δημιουργικών jazz-funk της εποχής.
Παίκτες με ιστορία πίσω τους, με άπειρες συνεργασίες με «υψηλά» ονόματα (ορισμένες φορές δεν γίνεται υψηλότερα! – Phil Collins, Herbie Hancock, Jan Garbarek…), με επίσης εκτεταμένες δισκογραφίες και κυρίως με μιαν εξόφθαλμη αγάπη για το jazz-funk των early seventies, το οποίον, χοντρικώς, το… μεγεθύνουν στη νιοστή. Και να σκεφτεί κανείς πως όλα τούτα δεν συμβαίνουν σε κάποιο στούντιο, αλλά live σε κάποιους νορβηγικούς χώρους (Olsen Bar Oslo and Buddy Scene Drammen), όπως διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο. Εννέα tracks μεσαίες και μεγάλες διάρκειες (το μακρύτερο στο χρόνο trackξεπερνά τα 14 λεπτά), πρωτότυπο υλικό, πλήρη και δημιουργικά παιξίματα και ακόμη μια φοβερή… ενδοσυγκροτηματική επικοινωνία, που την αντιλαμβάνεσαι σε κάθε τι, σε κάθε μέτρο. Και σαν να μην έφθαναν όλα τούτα, το “Sunrain” προσφέρει κι ένα bonus DVD με 12 κομμάτια (ορισμένα βρίσκονται και στο CD) ηχογραφημένο στο Olsen Bar τον Δεκέμβριο του ’14, προκειμένου να διαπιστώσουμε και με τα μάτια μας (όχι μόνο με τ’ αυτιά μας) τι σημαίνουν… θερμές νορβηγικές νύχτες. Άλλο πράμα…
LORENZO DE FINTI QRT: We Live Here [Losen LOS 162-2, 2016]
Το κουαρτέτο του Lorenzo De Finti αποτελείται από τον ίδιο στο πιάνο, τους συμπατριώτες του Stefano Dall’Ora κοντραμπάσο και Marco Castiglioni ντραμς, και ακόμη τον Κουβανό Gendrikson Mena τρομπέτα, φλούγκελχορν. Οι συνθέσεις είναι πρωτότυπες (των Finti, Dall’Ora), με το άλμπουμ να είναι ηχογραφημένο τον Μάρτιο του 2015 κάπου στην Ελβετία.
Το Lorenzo De Finti Qrt είναι ένα καθαρό… ευρωπαϊκό σχήμα. Εννοώ πως η jazz του έχει σαφείς ευρωπαϊκές αναφορές – κυρίως ένα λυρισμό, που θα μπορούσε να σχετίζεται μ’ ένα κουαρτέτο πνευστών ή μ’ ένα οποιοδήποτε σχήμα δωματίου. Το αποτέλεσμα, μάλιστα, είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε να ακούγεται σαν τετραμερή σουίτα – με πιανιστικές εισαγωγές πριν από κάθε μέρος, όπως και πρελούδιο. Η αφήγηση έχει κάτι το καθαρό και λεπτεπίλεπτο, με τα μελωδικά μέρη να διαδέχονται το ένα το άλλο και, εν ολίγοις, να κυριαρχούν, ενώ και οι αυτοσχεδιασμοί, έτσι όπως είναι πλήρως ελεγχόμενοι, εντάσσονται δίχως διακυμάνσεις στη γενικότερη «ήσυχη» διαδρομή. Το 10λεπτο “Chorale” είναι εξαιρετικό track, με το πιάνο και τα πνευστά να συναγωνίζονται σε ευαισθησία και συναισθηματικό δόσιμο.
MICHAEL AADAL GROUP: Pomona [Losen LOS 158-2, 2016]
![ajazz%2BLosen%2B4.jpg]()
Υπάρχουν έξοχοι νέοι μουσικοί στη Νορβηγία και το ίδιο έξοχα, και άγνωστα (ακόμη) πέραν της χώρας τους συγκροτήματα. Να, όπως οι Michael Aadal Group, που αποτελούνται από τους Michael Aadal κιθάρες, André Kassen τενόρο, Ole-BjørnTalstad πιάνο, πλήκτρα, Anders HofstadSørås pedal steel & lap steel, Audun Ramo κοντραμπάσο και Gunnar Sæter ντραμς. Αυτό που παρουσιάζουν οι Νορβηγοί στο “Pomona” είναι μία εντυπωσιακή americana, με πολλές αναφορές στην nordic jazz(Garbarek π.χ.), όπως και σ’ ένα americana/new-age σαν εκείνο του Bruce Kaphan, και όλα τούτα (ή και άλλα ακόμη) με την φινέτσα και τη σιγουριά ενός ήδη φτασμένου συγκροτήματος. Δεν γνωρίζω τίποτα για την προϊστορία των μελών του γκρουπ (πέραν των καλών σπουδών τους και των συνεργασιών με συμπατριώτες τους) και το μόνο χειροπιαστό στοιχείο που έχω για την πάρτη τους είναι οι συνθέσεις τού “Pomona”. Μένω εντυπωσιασμένος! Το ένα κομμάτι είναι καλύτερο από το άλλο και όσο και αν προσπαθήσω να βρω άλλο άλμπουμ, που να ηχεί όπως αυτό, φοβάμαι πως θα αποτύχω. (Κάτι έχω στο νου μου από το παρελθόν, αλλά δεν θα το πω για να μην υποτιμήσω ούτε κατά το ελάχιστον την προσπάθεια των Michael AadalGroup).
ØYSTEIN BLIX: Conditions [Losen LOS 156-2, 2016]
![ajazz%2BLOSEN%2B5.jpg]()
Παράξενο άλμπουμ το “Conditions”, μα σίγουρα ενδιαφέρον. Ο τρομπονίστας Øystein Blix συνδυάζει κιθάρες και ηλεκτρονικά με αντρικά χορωδιακά φωνητικά, προσφέροντας ένα υπερκόσμιο jazz/ prog/ avant/ electro οπερατικό άκουσμα. Σ’ αυτό συμβάλλουν –να το πούμε γιατί πρέπει και αξίζει– ο KristianSvalestad Olstad κιθάρες, ηλεκτρονικά, ο συμπατριώτης μας Alexander Kostopolous ντραμς, ηλεκτρονικά και η Mimas Male Choir (διεύθυνση: Ursa Lah). Το λιμπρέτο, όπως διαβάζουμε στο μέσα μέρος του cover, σχολιάζει και υπερασπίζεται τον αγώνα των καλλιτεχνών στην Ιταλία, που υποφέρουν αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης (ο ίδιος ο Blixλέει πως οι πληροφορίες του, για το τι συμβαίνει στη γειτονική μας χώρα, είναι από πρώτο χέρι, από φίλους του ιταλούς καλλιτέχνες). Περαιτέρω, αυτό το παράξενο και εντυπωσιακό άλμπουμ είναι φτιαγμένο από αλλεπάλληλα ηχητικά στρώματα (φωνητικά, ηλεκτρονικά, κιθαριστικά, πνευστά), τα οποία όλα μαζί συντελούν σε μια φόρτιση και ακολούθως εκτόνωση του ακροατή, με τον τρόπο (ορισμένες φορές) που το επιτύγχαναν τα γκρουπ του zeuhl rock, αλλά όχι μόνον. Πολύ ενδιαφέρον CD.
RUNE KLAKEGG & SCHEEN JAZZORKESTER: Fjon [Losen LOS 153-2, 2016]
Ο πιανίστας Rune Klakegg είναι παλιά καραβάνα ή σχεδόν παλιά καραβάνα, αφού δραστηριοποιείται στη νορβηγική σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Στο παρόν CDηγείται, ας το πούμε έτσι, μιας ορχήστρας 15(!) μουσικών, της ScheenJazzorkester(μέσα όλα τα όργανα, εννοείται), η οποία αποδίδει δικό του υλικό βασικά, διασκευάζοντας ένα μόνο «ξένο» κομμάτι (το τραγούδι “Moon river” των HenryMancini/ Johnny Mercer). Το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό – μέσα στα πλαίσια λειτουργίας μιας μεγάλης ορχήστρας, που έχει σαν στόχο να διασκεδάσει και να… εμψυχώσει τον ακροατή. Ωραίες ενορχηστρώσεις, μετρημένα soli, άψογες οργανικές ακολουθίες, ποικιλία ηχοχρωμάτων, παλμός και ζωντάνια σ’ ένα… τυπικά πολύ καλό άλμπουμ.
