9/5/2018Πολύ παράσημο ο Κάρολος. Δεν έμεινε πάγκος για πάγκος στο Μοναστηράκι...
Η κουστωδία δεν πήγε στον Παρθενώνα λέει… Φυσικά. Τι να δει στον Παρθενώνα; Βλέπει τα κλεμμένα στο Λονδίνο κι είναι το ίδιο…
Απεναντίας, λέει, πήρε σβάρνα τις εκκλησίες. Καπνικαρέα, Αγία Ειρήνη… Για κοιτάτε μη λείπει καμμιά εικόνα, κανα καντήλι… (γέλια)
9/5/2018
H… ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ (κάποτε)
Ο Παυλόπουλος υποδέχθηκε τον Κάρολο στο προεδρικό μέγαρο και θυμήθηκε την αρωγή του Ηνωμένου Βασιλείου στη συγκρότηση του νέου ελληνικού κράτους, αλλά και αργότερα (παγκόσμιοι πόλεμοι κ.λπ.). Τι τα θες… μια ζωή με σκυμμένη μέση. Ο Λόρδος Βύρων, το Ναυαρίνο, ο Κόδριγκτον… ο Τζέιμς Μποντ, οι Μπητλς και οι Ρόλλινγκ Στόουνς (όχι, αυτά τα τελευταία τα λέω εγώ, σιγά μην τα έλεγε ο Παυλό).
Όσον αφορά το άλλο το… χαρτάκι, που έγραφε για τον κατσαπλιά τον Έλγιν, το βομβαρδισμό του Πειραιά το ’44, το αιματοκύλισμα της Αθήνας από το Σκόμπυ στα Δεκεμβριανά, τα εγκλήματα στην Κύπρο το 1955-59 και άλλα διάφορα, φαίνεται πως του έπεσε απ’ την τσέπη…
7/5/2018
Πριν κάτι μέρες αγόρασα ένα CD του μεγάλου Κώστα Καπνίση, σφραγισμένο, με λιγότερο από 2 ευρώ! Ήταν το πρώτο από τα τρία CD υπό τον τίτλο «Δημοτικοί Αντίλαλοι», που είχε βγάλει ο Γιαννίκος στη Legend το 2004. Αυτά τα CD δεν τα είχα πάρει χαμπάρι όταν κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά και βασικά έμαθα την ύπαρξή τους χρόνια αργότερα από το YouTube (από μερικά ανεβάσματα). Και εννοείται πως μέχρι πρόσφατα δεν είχα ακούσει ένα έστω, απ’ αυτά, ολόκληρο και όπως πρέπει. Το νούμερο 1 έχει εντός 17 κομμάτια, ανέκδοτα, από αδιευκρίνιστες sessions, και πρέπει να ηχογραφήθηκε, το αργότερο, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Εδώ, ο Καπνίσης γράφει φοβερές μουσικές, με δημοτικές επιρροές, πάνω σε δημοτικοφανείς στίχους, χρησιμοποιώντας ροκ ενορχηστρώσεις με τον εμπνευσμένο τρόπο (ή και ακόμη πιο εμπνευσμένο) του Μίμη Πλέσσα στο “Greece Goes Modern”.
Αν απ’ αυτά τα CD τα καλύτερα 12 tracks είχαν βγει σ’ ένα βινύλιο το 1973, ξέρω ’γω, θα γράφαμε τώρα για ένα ύπατο κομψοτέχνημα της δισκογραφίας μας…
7/5/2018
Είναι λεπτό το θέμα, αλλά εγώ θα πω μια γνώμη.
Δεν είναι θαρραλέος εκείνος που μιλάει στα media για μια περιπέτεια της υγείας του, για την αρρώστια του κ.λπ., ούτε φοβισμένος και ηττοπαθής εκείνος που αποφεύγει ή αρνείται να το κάνει. Δεν είναι όλα, τα πάντα, για το δημόσιο φως. Ούτε τα ευχάριστα, ούτε πολύ περισσότερο τα δυσάρεστα.
Αν στη χαρά υπάρχει μια κάποια ανοχή, το να μοιραστείς κάτι με τους πάντες (αρκεί, βέβαια, να το κάνεις και τότε με τακτ και με σοβαρότητα), στην άλλη περίπτωση της λύπης, της αρρώστιας, του επικείμενου θανάτου ταιριάζει περισσότερο –αυτή είναι η δική μου γνώμη, το ξαναλέω– η απόσυρση και η σιωπή.
Για μένα είναι «αμερικανιά» ολκής η μιντιακή δημοσιοποίηση του πόνου, μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της «είδησης» (που πήρε τα πάνω της στον καιρό των «κοινωνικών μέσων») και σε κάθε περίπτωση τη θεωρώ αποκρουστική και απορριπτέα.
(Δεν χρειάζεται να πω πως μόλις πέφτει το μάτι μου σε κάτι σχετικό γυρίζω πάραυτα… σελίδα).
6/5/2018
Λίγο καιρό πριν έτυχε ν’ ακούσω ζωντανά τον Νταλάρα και τον Μίλτο Πασχαλίδη. Τον Νταλάρα είχα να τον ακούσω live πολλά χρόνια, κοντά 20, ενώ για τον Πασχαλίδη ήταν η πρώτη φορά.
Σαν τραγουδοποιός ο Πασχαλίδης μου ήταν πάντα αδιάφορος. Συμπαθής, σαν φυσιογνωμία, στάση κ.λπ., αλλά καλλιτεχνικά αδιάφορος. Εσχάτως λοιπόν διαπίστωσα πως ο άνθρωπος αυτός έχει φοβερά δυνατή φωνή (κάτι που δεν του φαίνεται), αλλά κάπως άχρωμη. Εννοώ, χωρίς εκείνο το ιδιαίτερο «κάτι» που θα σου μείνει αξέχαστη από την πρώτη φορά. Εν πάση περιπτώσει είναι καλός τραγουδιστής. Επίσης, μου έκανε εντύπωση πως τραγουδάει… ψιλοκρητικά (με… ψιλοκρητική προφορά εννοώ), κάτι που το βρίσκω ακατανόητο και κάπως αστείο (κι ας έχει σπουδάσει στην Κρήτη, όπως διαβάζω). Νομίζω πως αυτό είναι κάτι που θα άξιζε να το αποβάλλει.
Ο Νταλάρας. Ο Νταλάρας, που κοντεύει τα 70 και η φωνή του είναι όπως ήταν πριν από 20 ή και 30 χρόνια(!), αλλά όχι όπως ήταν πριν 40-45 (και αυτό είναι λογικό). Ο άνθρωπος αδικείται από τα (νέα) τραγούδια που λέει κάθε τόσο, τα οποία είναι παντελώς αδιάφορα, και άρα ανίκανα (τα τραγούδια) να συντηρήσουν τη φήμη του στα χρόνια. Μένει, βεβαίως, το κλασικό ρεπερτόριο και σ’ αυτό ο Νταλάρας παραμένει… φοβερός! Προφανώς ζει «από μέσα» τα σπουδαία τραγούδια που έχει πει, με τη φωνή του αυτομάτως να προσαρμόζεται σ’ εκείνες τις παλιές, όσο και υψηλές απαιτήσεις. Εντυπωσιάστηκα, το λέω, γιατί τα τελευταία χρόνια τον άκουγα βασικά από τα στούντιο CD του, τα οποία χοντρικά ήταν/είναι… πάρε το ένα και χτύπα το άλλο. Και η φωνή του, περαιτέρω, ακουγόταν/ακούγεται κάπως μίζερη και φοβισμένη. Σαν να μην πίστευε αυτά που έλεγε δηλαδή. Δεν μπορώ να βρω άλλη εξήγηση πέραν αυτής.
Του πάει το live του Νταλάρα. Πάντα του πήγαινε. Και του πάει ακόμη. Αρκεί να λέει τα τραγούδια που ξέρουμε όλοι.
6/5/2018
Το περιοδικό που, πια, έχει μόλις 16 σελίδες και διανέμεται δωρεάν (σε στέκια) κυκλοφορεί τώρα με εξώφυλλο… Μάη ’68.
Δεν ξέρω αν έχει νόημα μια τέτοια έκδοση, σήμερα, εκείνο όμως που ξέρω είναι πως η νέα Ραδιοτηλεόραση είναι «σωστή» (δεν βρήκα κάτι που να με χαλάσει εντός) και πως δεν έχει ουδεμία σχέση μ’ εκείνο το περίπου… έκτρωμα, που ήταν πριν κλείσει.
Πριν μερικούς μήνες η Ραδιοτηλεόραση (που είναι πάντα ιδιοκτησία της ΕΡΤ Α.Ε.) άρχισε να τυπώνεται και πάλι, και πλέον έχει φτάσει στο 18ο τεύχος της ή 2279ο (από τότε που πρωτοξεκίνησε, πριν ακριβώς 50 χρόνια, το 1968).
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-11322780-1514213242-7489.jpeg.jpg)
320 kbps | 122 MB | LINKS
320 kbps | 78 MB | LINKS
320 kbps | 103 MB | LINKS
![Detective - It Takes One To Know One (1977) [Reissue 2016]](http://lossless-galaxy.ru/uploads/posts/2018-05/1525960552_folder.jpg "Detective - It Takes One To Know One (1977) [Reissue 2016]")
