Quantcast
Channel: _WORLD via Rick Shide on Inoreader
Viewing all 99163 articles
Browse latest View live

Keith Jarrett - Nude Ants (1980) [2CD]

0
0
Keith Jarrett - Nude Ants (1980) [2CD]

Artist: Keith Jarrett
Title Of Album: Nude Ants
Year Of Release: 1980
Label (Catalog#): ECM Records ‎[ECM 1171/72]
Country: US
Genre: Jazz
Quality: FLAC (*tracks + .cue,log)
Bitrate: Lossless
Time: 01:41:34
Full Size: 709 mb (+5%rec.)

Calypsos from Panama – Various Artists Sounds of the Caribbean 1973

0
0

calypsos-from-panama-front

A short time back we already had that marvelous Panamenian
record with Kike Subia. The same day I found that one I also
stumbled upon this one, and in the same Amsterdam store.
Another great find from Panama but this time with Calypso.
Twelve nice songs by five different artists. I hope there will
be no censoring in the USA for there is a
nipple on the frontsleeve..

Kort geleden hadden we reeds die fijne Panamese plaat met
Kike Subia. Op dezelfde dag dat ik die vond, liep ik ook tegen
deze aan, in diezelfde Amsterdamse winkel, wat een mazzel.
Nog zo’n leuke Panamese elpee maar dit keer met Calypso.
Twaalf toffe songs door vijf verschillende artiesten. Ik hoop
dat hij door de censuur komt in de USA want
er is een tepel in beeld..

tracks ;

01 – Lady Trixie – Baptism
02 – Black Czar – Rookoombey
03 – Two-Gun Smokey – Bush
04 – Sir Jablonski – Big confusion
05 – Black Czar – My visit to seville
06 – Lord Panama – Gumbo calypso
07 – Sir Jablonski – Hallelujah
08 – Two-Gun Smokey – Vacation
09 – Black Czar – Bamboo dance
10 – Sir jablonski – Isabel
11 – Two-Gun Smokey – Donkey race
12 – Lord Panama – Grandma’s calypso

downloadbutton

Most Downloaded Albums at the Global Groove

0
0

I promised some visitors to post the most downloaded
records from the Global Groove at this current time.
Here is the top twenty, have fun exploring..

01 – Arsenio Rodriguez – primitivo
02 – Alton Ellis – Sunday Coming
03 – Verckys et l’Orchestre Vévé – Verckys à Paris
04 – Los Corraleros – Ritmo de Colombia
05 – Ases del Ritmo – Costa Brava vol.1
06 – Various Artists – Cumbias Solo Cumbias
07 – Freddie McGregor – Big Ship
08 – Jackie Mittoo – Macka Fat
09 – Les Quatres Etoiles – Quatres Vedettes
10 – John Chibadura – Kurera
11 – Baobab à Paris vol. 2
12 – Peregoyo – Mi Buenaventura
13 – Various Artists – Cumbias de Colombia
14 – King Floyd – Groove Me
15 – Lacksley Castell – Morning Glory
16 – Kanda Bongo Man – Afro Rythmes Présente
17 – The Latin Brothers – Te Rencontre
18 – les Leopards ( from april 20, 2015 )
19 – Various Artists – Mas Cumbias, Mas Gaitas
20 – Scientist – Heavyweight Dub Champion

Terry Callier – The New Folk Sound of Terry Callier [Deluxe Edition] (2018)

0
0

51ijAJLJfnL._SS500.jpg320 kbps | 161 MB | LINKS

This new reissue adds seven bonus tracks (five previously unreleased).
Although he’d go on to even better things, especially when he began writing songs for Chess/Cadet artists, such as the Dells and Rotary Connection (featuring Minnie Riperton) and then recording his own albums for the label, Terry Callier was a convincing talent right from the start. His one-off for the Prestige company demonstrates this unequivocally. It’s mostly American and Anglo traditional folk, with Callier’s guitar and voice supported, unusually, by two bass players – Terbour Attenborough and John Tweedle. Had it gone on general release when intended (1965), Callier might have become a more prominent part of the folk revival with people like
Joan Baez, Eric Andersen, and Judy Collins. As it was, the album didn’t emerge until 1968 when the focus was starting to shift towards folk-rock and the singer/songwriter. In 1972, Callier would alter his approach accordingly with a series of albums for Chess/Cadet that remains some of his best works.

As for The New Folk Sound of Terry Callier, it’s a terrific album. Since these songs tell protracted stories, Callier’s disciplined enunciation is a vital asset. It may be billed as the ‘folk’ sound, but these arrangements frequently draw on jazz and blues, particularly “Spin, Spin, Spin” with its astonishing time-signature cross-currents, mixing 4/4, 2/4 and 6/8. Fans of classic-era Pentangle should investigate if they haven’t already. The original album weighed in at a concise eight tracks. The bonus content brings that up to 15, including some tracks that have appeared on previous expanded editions (“Jack O’Diamonds”, “Golden Apples of the Sun”), and some hitherto unreleased alternate takes of tracks from the main album.

The original album opens with “900 Miles”, a homesick traveler’s lament and, like everything on the set, there’s a precision, a beautiful exactness to Callier’s interpretation. Many, including Odetta, have sung the song, but Callier renders it with a charcoal-and-silk voice that demonstrates just how soulful traditional folk music can be in the right hands. “Oh Dear, What Can The Matter Be”, popularised in America after it traveled over from England in the 1700s, is slightly weakened in this setting by the use of the third person (“He promised he’d buy her a sack of blue ribbons / To tie up her bonny brown hair”). One of the great strengths of folk music is its tradition of allowing singers to become men or women regardless of their real-life identities (something appreciated by James Taylor when he took on the role of an abandoned mother and factory worker in his song “Millworker”) and it’s a shame that Callier balked at playing the love-lorn maiden.

Side Two features several non-traditional songs, including “It’s About Time” and “Spin, Spin, Spin”, but they’re all written in something approximating the trad-folk style, so there’s no jarring stylistic lurch. They sit perfectly well with the well-worn “Promenade in Green”. The original album concludes with the anguished lament, “I’m a Drifter”, from the celebrated pen of the late Travis Edmonson. It’s a gripping tale of rootlessness set to a workmanlike folk melody and a fitting end to this melancholy debut.

Callier wouldn’t make a second album until 1972’s Occasional Rain. By then, he was on a different plateau entirely, working with the inestimable pianist/arranger Charles Stepney and becoming an auteur rather than just an interpreter, with a larger band and lavish orchestrations. This inspired streak continued with What Color Is Love (1972) and I Just Can’t Help Myself (1974). Even when his music was given a commercial sheen at Elektra in the late 1970s (see “Disco in the Sky” from 1978’s Fire and Ice), he still included formidable songs outlining his social convictions (“Martin St. Martin”). After leaving the industry, working in programming and studying sociology, he came back for another run of well-liked albums in the late 1990s thanks, in part, to a younger-generation following in the UK and Europe.

What elevates this reissue well ahead of all previous attempts to bring The New Folk Sound back to the market is the way the Craft label have lavished such telling and genuine care on it. They did a similarly excellent treatment of, among other things, two Isaac Hayes titles last year, and, since parent company, Concord have been snapping up catalogs left, right and center, we can probably expect more of the same with other artists. When you see a name like Kevin Gray (responsible for cutting the lacquers for the double-vinyl format), you know that this is a conscientious reissue resulting in an archive-quality product.

…This is where the Terry Callier story begins and, in its new incarnation, the album is in better shape than ever before. The new notes speak of a “haunting grace”, and there could be no better or more accurate summation of the music than that. — PopMatters

Musical Check – – November 2018

Keith Jarrett - Shades (1976/2013) [Japan Jazz The Best Series 24-bit]

0
0
Keith Jarrett - Shades (1976/2013) [Japan Jazz The Best Series 24-bit]

Artist: Keith Jarrett
Title Of Album: Shades
Year Of Release: 1976/2013
Label: Impulse! / Verve / Universal Japan
Country: US
Genre: Jazz
Quality: FLAC (*tracks + .cue,log)
Bitrate: Lossless
Time: 00:33:47
Full Size: 325 mb (+5%rec.)

οι DAPHNE & THE FUZZ σε φάση σε ψαξίματος

0
0
Κατώτερους του αναμενομένου βρίσκω τους Daphne & The Fuzz στο έσχατο “2AM [Inner Ear] και το λέω, επειδή υπήρχε αναμενόμενο μετά από το προπέρσινο ενθαρρυντικό ντεμπούτο τους, επίσης στην Inner Ear. Το σημειώνουμε από την αρχή, επειδή το συγκρότημα, ως φαίνεται, εξακολουθεί να βρίσκεται σε φάση εντόνου ψαξίματος, απορρίπτοντας παλαιά «στοιχεία» και υιοθετώντας καινούρια – από ’κείνα που θα κάνουν, ενδεχομένως, τον ήχο του πιο σημερινό, νεανικό κ.λπ. Δεν είναι, εννοείται, κακό κάτι τέτοιο, το να ψάχνεις και να ψάχνεσαι – αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρεθεί το… χωράφι, εντός του οποίου θα ξεκινήσεις να σπέρνεις και να θερίζεις – καθώς δεν είναι εύκολο, ούτε συνετό, να αλλάζεις… χωράφι κάθε λίγο και λιγάκι. Έψαξα και βρήκα τι είχα γράψει για τους Daphne& The Fuzz σε σχέση με το προηγούμενο LP τους –κάτι περί… blues, κάτι για ιδέες «από τους καλύτερους Dire Straits (περίεργο)», κάτι περί… country κ.λπ.–, λόγια, τέλος πάντων, που φανέρωναν πως το συγκρότημα το έψαχνε προς πολλές και διαφορετικές μεριές, συχνά με συμπαθητικά, καλά ή και πολύ καλά αποτελέσματα. Τώρα όμως;
a%2Bjazz%2Bdaphne.jpg
Οι Daphne& The Fuzz(Δάφνη Λάζου φωνή, Γιάννης Ράλλης κιθάρες, Ορέστης Μπενέκας πλήκτρα, σύνθια, Βασίλης Νισόπουλος μπάσο, κρουστά, ντραμς Δημήτρης Δουμουλιάκας ντραμς) ενώ παραμένουν πάντα… pop, παρουσιάζονται αδύνατοι, στο τελευταίο άλμπουμ τους, στο πιο βασικό συστατικό, που πρέπει να διατρέχει ένα pop σχήμα. Στο γερό hook των κομματιών τους. Αν εξαιρέσεις τους πάντα απλούς και ανεπιτήδευτους στίχους που γράφει η Δάφνη (που περιστρέφονται, ωραία, γύρω από τα γνωστά νεανικά θέματα, των ερωτικών κατευθύνσεων, τα υπαρξιακά κ.λπ.) ανιχνεύεται μια δυσκολία στο να μετατραπούν αυτά ακριβώς τα λόγια σε τραγούδια που να μένουν. Που να μην τα ξεχνάς μετά από την πρώτη (και μετά από τη δεύτερη και από την τρίτη) ακρόαση. Δεν ξέρω αν είναι το beatκαι το pop-funk, που δεν βοηθάει, δεν ξέρω αν είναι η φωνή της Δάφνης (που κάνει για πιο χαμηλόφωνα πράγματα), πάντως περνάει καιρός μέχρι ν’ ακούσεις ένα τραγούδι που να έχει κάτι περισσότερο να σου πει – και αυτό δεν είναι το punkyAll these things”, αλλά το αμέσως επόμενό του και προτελευταίο του LP, που τιτλοφορείται “Glitter & dust”. Ενδιαφέρον είναι και το “Pawnshop” στην πρώτη πλευρά, καθώς στα κουπλέ έφερε στη μνήμη μου έναν «άερα» Kevin Ayers. (Να ένας τραγουδοποιός, που αξίζει να τον μάθουν τα σύγχρονα γκρουπ. Ακόμη κι εκείνο το έξοχο τελευταίο άλμπουμ του, το “The Unfairground” του 2007, που έχει μέσα ποπ αριστουργήματα).
Το έχουμε πει πολλές φορές. Όταν κάποιος γράφει έστω και ένα καλό τραγούδι σημαίνει πως την ξέρει τη δουλειά, την τέχνη… πείτε το όπως θέλετε. Από ’κει και πέρα, για να γράψει περισσότερα, απαιτείται ένα… στρίμωγμα. Να μην παρασυρθεί από τη φτηνή επικαιρότητα, από το «τι παίζει», αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο, αλλά ταυτοχρόνως και δεσμευμένο σε κάποιες σαφείς αισθητικές αρχές, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει το ανώτερο. Δεν είναι εύκολο. Τίποτα δεν είναι εύκολο.
Επαφή: www.inner-ear.gr

Ultimate Painting – Up! (2018)

0
0

91RtwDgzx9L._SL1500_.jpg320 kbps | 74 MB | LINKS

Tracks:
01. Needles In My Eyes
02. Not Gonna Burn Myself Anymore
03. I Am Your Gun
04. Foul & Fair
05. Someone’s Out To Get You
06. Take Shelter
07. My Procedure
08. Lying In Charles Street
09. Darkness In His Eyes
10. Snake Pass


Ken Colyer's Jazzmen - The Classic Years Volume 1-3 (2007)

0
0
Ken Colyer's Jazzmen - The Classic Years Volume 1-3 (2007)

Artist: Ken Colyer's Jazzmen
Title Of Album: The Classic Years Volume 1-3
Year Of Release: 2007
Label (Catalog#): Upbeat [URCD149, 189, 202]
Country: UK
Genre: Jazz
Quality: FLAC (*tracks + .cue,log)
Bitrate: Lossless
Time: 03:40:10
Full Size: 1.14 GB (+5%rec.)

Barbra Streisand – Walls (2018)

0
0

61gRl10VuFL._SS500.jpg320 kbps | 109 MB | LINKS

Walls is the thirty-sixth studio album by American singer and songwriter Barbra Streisand, released on November 2, 2018 by Columbia Records.

Gal Costa – A Pele do Futuro (2018)

0
0

Gal Costa – A Pele do Futuro (2018)

  • Artist: Gal Costa
  • Album: A Pele do Futuro
  • Genre: World Music
  • Released: 2018
  • Format: MP3 / FLAC
  • Quality: 320Kbps / Lossless
  • Size: 116 MB / 317 MB

Tracklist:
01 – Sublime
02 – Palavras No Corpo
03 – Vida Que Segue
04 – Cuidando de Longe
05 – Livre do Amor
06 – Puro Sangue (Libelo do Perdão)
07 – Realmente Lindo
08 – Viagem Passageira
09 – Cabelos e Unhas
10 – Dentro da Lei
11 – Minha Mãe
12 – Mãe de Todas Vozes
13 – Abre-Alas do Verão
Download Links:
rapidgator: Download

FLAC:
rapidgator: Download

Marian Peter – Pure (2018)

0
0

61t8aZHiemL._SS500.jpg320 kbps | 103 MB | LINKS

Tracks:
1.Prisoner 03:20
2.I’m Sick 02:13
3.Shooting Gallery Pet 03:12
4.Slave of Your Silence 03:48
5.Got Nowhere Else to Go 03:40
6.Just to Be in Your Arms 03:32
7.You Never Know 04:21
8.Hold On 05:10
9.Please God 05:44
10.Fleur de Lys 09:28

Mark Turner & Ethan Iverson Temporary Kings

Josephine Foster Faithful Fairy Harmony

George Michael - Faith (1987)

0
0
George Michael - Faith (1987)
not remastering / ?? ????????

???????????: George Michael
??????: Faith
???: 1987
????: Rock, Funk / Soul, Blues, Synth-pop
??????: FLAC (image, 804 kbps, cue, log, scans)
??????: 373 MB (3% ??????????????)
????????????: 58:04
Label: Epic, Sony Music (Unofficial Release Russia)
Upload:Turbobit, Gigapeta

η έννοια της σπανιότητας ενός δίσκου την εποχή του discogs

0
0
Χθες μιλούσα μ’ ένα φίλο στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή η κουβέντα μας πέρασε και στη μουσική, στους δίσκους (όπως συχνά συμβαίνει, όταν συζητούν μουσικόφιλοι). «Ξέρεις» μου είπε, «βρήκα και τους… (σ.σ. ένα συγκρότημα κι ένα άλμπουμ τέλος πάντων, δεν έχει σημασία ποιο) μετά από χρόνια, επιτέλους». «Μπράβο» του λέω. «Πού το βρήκες;». «Στο discogs» μου λέει. «Ε μα» του λέω, «μάλλον δε βρήκες το δίσκο, τα λεφτά βρήκες και τον αγόρασες». «Χα, χα, ναι» μου λέει. «Τα λεφτά, γιατί ήταν πάντα ακριβός».
Δεν ξέρω τι έννοια δίνει κάποιος στη σπανιότητα, στην εποχή του discogs, αλλά αυτή ακριβώς η έννοια δεν έχει καμμία σχέση πια μ’ εκείνη των eighties και των nineties. Ίσως δε και των 00s – αφού το discogs πήρε τα πάνω του μετά το 2010.
Τι σημαίνει «σπανιότητα» πια, όταν αυτή τη στιγμή πουλιούνται στο discogs δύο κόπιες του “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δύο από τα τέσσερα ελληνικά sixties-45άρια των Pink Floyd, και κόπιες του πρώτου LP της Vashti Bunyan, του μοναδικού των Folkal Point και του “Growers of Mushroom” των Leaf Hound; Γιατί είναι σπάνιο το πρώτο LP των Sam Apple Pie και το “Jo Sago” των Tea & Symphony, όταν αυτή τη στιγμή υπάρχουν δώδεκα κόπιες στο discogs για το πρώτο και δύο για το δεύτερο; 
Ένα είναι το ερώτημα που μπαίνει. Τι θα λέμε σπάνιο από δω και πέρα;  
Στη δεκαετία του ’80 τρομάζαμε να βρούμε ένα βρετανικό progressive ή ένα ψυχεδελικό άλμπουμ, από τα κάπως πιο επισκιασμένα, γιατί τρόμαζαν και οι έμποροι να το βρουν. Πού να εύρισκε ο Φώτης ή ο Κοντογούρης ένα original Arcadium ή ένα Writing on the Wall για να στα πουλήσει; Οπότε δικαίως, τότε, αποκαλούσαμε αυτά τα άλμπουμ «σπάνια», γιατί δεν υπήρχαν πουθενά. Κανένας δεν τα πουλούσε. Τώρα δεν είναι, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερα Arcadium στο discogs και δύο Writing on the Wall – άρα, όποιος έχει φράγκα και θέλει να τα χώνει σε δίσκους ψωνίζει. Δυνητικά, δε, όλα υπάρχουν, αφού κάποια στιγμή τα πάντα εμφανίζονται στο discogs. Ακόμη και τα απίστευτης σπανιότητας LP και singles, εννοούμε, όπως το κόκκινο promo ιαπωνικό “Ummagumma” των Pink Floyd, που πουλήθηκε πριν από λίγο καιρό σχεδόν 14.000 ευρώ, ή το 45άρι του DavidBowie με το “Liza Jane” (ως Davie Jones with the King Bees), που άγγιξε τα 4.000 ευρώ.
a801.jpg
Ποιο είναι λοιπόν το σπάνιο; Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μιαν απάντηση.
Σε πρώτη φάση, χαλαρά, σπάνιο είναι κάτι που δεν είναι καταχωρισμένο στο discogs. Πιο σπάνιο είναι εκείνο που έχει καταχωριστεί, αλλά δεν έχει εμφανιστεί κόπια του ποτέ για πώληση. Ακόμη πιο σπάνιο είναι φυσικά εκείνο που εμφανίστηκε κάποια στιγμή, πουλήθηκε, και έκτοτε δεν ξαναεμφανίστηκε. Θα άξιζε εδώ να ξέρουμε, για αυτά που θεωρούμε ως πολύ σπάνια LP ή singles, πόσες φορές εμφανίστηκαν στο discogs και πόσες φορές πουλήθηκαν. Αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι εύκολο να το μάθουμε, θέλει παρακολούθηση και ψάξιμο.
Θα πρέπει επίσης να πω πως η έννοια του «σπάνιου» δεν ταυτίζεται, αναγκαστικώς, με την έννοια του «ακριβού». Ένας δίσκος δηλαδή, και αυτό ισχύει ακόμη, μπορεί να είναι πολύ σπάνιος (να μην υπάρχει στο discogs), αλλά να μην ενδιαφέρει κανέναν και γι’ αυτό η τιμή του να είναι ακόμη φτηνή. Μέχρι να μαθευτεί ίσως και αυτός, για να αρχίσει να παίρνει την ανηφόρα… Υπάρχουν, θέλω να πω, σπάνιοι δίσκοι, και ξένοι και ελληνικοί, που είναι ακόμη φτηνοί, οι συλλέκτες και οι έμποροι, μέσα στα χρόνια τους εντοπίζουν, τους στοκάρουν και προσδοκούν οφέλη απ’ αυτούς στο μέλλον. Αυτό πάντα συνέβαινε. Εκείνο που δεν συμβαίνει πια, εύκολα, είναι άλλο.
Να σου πει κάποιος, επίσης χαλαρά… «ξέρεις βρήκα τον τάδε δίσκο… τζάμπα, πέντε ευρώ και στο discogs τον έχουν 300». Αυτή είναι η αληθινή έννοια του «βρίσκω». Όπως ίσχυε, δηλαδή, στα eighties και στα nineties, όταν όλοι όσοι έψαχναν εύρισκαν αληθινά δυσεύρετα άλμπουμ με πενταροδεκάρες – άλμπουμ, που τώρα μπορεί να κάνουν 300 και 400 ευρώ. Γιατί το να λες ότι το «βρήκα», επειδή βρήκες τα φράγκα και το αγόρασες από το discogs, δεν έχει πλέον κανένα νόημα.
[Εσχάτως βρέθηκα σε παλιατζίδικο με κούτες με σαβούρα δίσκους (45άρια και LP). Σιχαινόμουν ακόμη και να τους πιάσω, γιατί δεν είχα πάνω μου υγρό-μαντηλάκι, για να καθαρίσω τα χέρια μου μετά. Για τόση βρώμα λέμε. Ένας τύπος, μουσάτος, καμμιά 30αριά χρονών, βούταγε μέσα στα… σκατά, χτυπώντας μετά στην «παντόφλα» κάθε τίτλο που εύρισκε, και αναλόγως αγόραζε. Discogs και… άγιος ο Θεός. Τον παρακολούθησα για λίγο… Αγχωμένος. Κάτι πρέπει να βρήκε πάντως… Είδα το “Air” των Aphrodites Child, ένα Sounds, μάλλον όχι από τα ακριβά, κάτι ελληνικά Atlantic της Aretha Franklin… Έσκαβε με μανία… αλλά σταμάτησα να τον παρακολουθώ, γιατί δίπλα είχα εντοπίσει μια ντάνα με παλιά βιβλία και περιοδικά και βιαζόμουνα. Όταν ψάχνεις και ενδιαφέρεσαι για διάφορα πράγματα δεν σου τρώει κανείς τη σειρά].

η έννοια της σπανιότητας του δίσκου στην εποχή του discogs

0
0
Χθες μιλούσα μ’ ένα φίλο στο τηλέφωνο και κάποια στιγμή η κουβέντα μας πέρασε και στη μουσική, στους δίσκους (όπως συχνά συμβαίνει, όταν συζητούν μουσικόφιλοι). «Ξέρεις» μου είπε, «βρήκα τους… (σ.σ. ένα συγκρότημα κι ένα άλμπουμ τέλος πάντων, δεν έχει σημασία ποιο) μετά από χρόνια, επιτέλους». «Μπράβο» του λέω. «Πού το βρήκες;». «Στο discogs» μου λέει. «Ε μα» του λέω, «μάλλον δε βρήκες το δίσκο, τα λεφτά βρήκες και τον αγόρασες». «Χα, χα, ναι» μου λέει. «Τα λεφτά, γιατί ήταν πάντα ακριβός».
Δεν ξέρω τι έννοια δίνει κάποιος στη σπανιότητα, στην εποχή του discogs, αλλά αυτή ακριβώς η έννοια δεν έχει καμμία σχέση πια μ’ εκείνη των eighties και των nineties. Ίσως δε και των 00s – αφού το discogs πήρε τα πάνω του μετά το 2010.
Τι σημαίνει «σπανιότητα» πια, όταν αυτή τη στιγμή πουλιούνται στο discogs δύο κόπιες του “Greece Goes Modern” του Μίμη Πλέσσα, δύο από τα τέσσερα ελληνικά sixties-45άρια των Pink Floyd και κόπιες του πρώτου LP της Vashti Bunyan, του μοναδικού των Folkal Point και του “Growers of Mushroom” των Leaf Hound; Γιατί είναι σπάνιο το πρώτο LP των Sam Apple Pie και το “Jo Sago” των Tea & Symphony, όταν αυτή τη στιγμή υπάρχουν δώδεκα κόπιες στο discogs για το πρώτο και δύο για το δεύτερο;
Plessas%2Bgreek.jpg
Έτσι κάπως ανακύπτει το ερώτημα. Τι θα λέμε σπάνιο από δω και πέρα;
Στη δεκαετία του ’80 τρομάζαμε να βρούμε ένα βρετανικό progressive ή ένα ψυχεδελικό άλμπουμ, από τα κάπως πιο επισκιασμένα, γιατί τρόμαζαν και οι έμποροι να το βρουν. Πού να εύρισκε ο Φώτης ή ο Κοντογούρης ένα original Arcadium ή ένα Writing on the Wall για να στα πουλήσει; Οπότε δικαίως, τότε, αποκαλούσαμε αυτά τα άλμπουμ «σπάνια», γιατί δεν υπήρχαν πουθενά. Κανένας δεν τα πουλούσε. Τώρα δεν είναι, γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχουν τέσσερα Arcadium στο discogs και δύο Writing on the Wall – άρα, όποιος έχει φράγκα, και θέλει να τα χώνει σε δίσκους, ψωνίζει. Δυνητικά, δε, όλα υπάρχουν. Αφού κάποια στιγμή τα πάντα εμφανίζονται (στο discogs), ακόμη και τα απίστευτης σπανιότητας LP και singles, όπως το κόκκινο promo ιαπωνικό “Ummagumma” των Pink Floyd, που πουλήθηκε πριν από λίγο καιρό σχεδόν 14.000 ευρώ, ή το 45άρι του David Bowie με το “Liza Jane” (ως Davie Jones with the King Bees), που άγγιξε τα 4.000 ευρώ.
a801.jpg
Ποιο είναι λοιπόν το σπάνιο; Ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μιαν απάντηση.
Σε πρώτη φάση, και τελείως χαλαρά, σπάνιο είναι κάτι που δεν είναι καταχωρισμένο στο discogs. Πιο σπάνιο είναι εκείνο που έχει καταχωριστεί, αλλά δεν έχει εμφανιστεί κόπια του ποτέ για πώληση. Ακόμη πιο σπάνιο είναι φυσικά εκείνο που εμφανίστηκε κάποια στιγμή, πουλήθηκε, και έκτοτε δεν ξαναεμφανίστηκε. Θα άξιζε εδώ να ξέρουμε, για αυτά που θεωρούμε ως πολύ σπάνια LP ή singles, πόσες φορές εμφανίστηκαν στο discogs και πόσες φορές πουλήθηκαν. Αλλά αυτό δεν ξέρω αν είναι εύκολο να το μάθουμε, θέλει παρακολούθηση και ψάξιμο.
Θα πρέπει επίσης να πω πως η έννοια του «σπάνιου» δεν ταυτίζεται, αναγκαστικώς, με την έννοια του «ακριβού». Ένας δίσκος δηλαδή, και αυτό ισχύει ακόμη, μπορεί να είναι πολύ σπάνιος (να μην υπάρχει στο discogs), αλλά να μην ενδιαφέρει κανέναν και γι’ αυτό η τιμή του να είναι ακόμη χαμηλή. Μέχρι να μαθευτεί ίσως και αυτός, για να αρχίσει να παίρνει την ανηφόρα… Υπάρχουν, θέλω να πω, σπάνιοι δίσκοι, και ξένοι και ελληνικοί, που είναι ακόμη φτηνοί, οι συλλέκτες και οι έμποροι, μέσα στα χρόνια τους εντοπίζουν, τους στοκάρουν και προσδοκούν οφέλη απ’ αυτούς στο μέλλον. Αυτό πάντα συνέβαινε. Εκείνο που δεν συμβαίνει πια, εύκολα, είναι άλλο.
Να σου πει κάποιος, επίσης χαλαρά… «ξέρεις βρήκα τον τάδε δίσκο… τζάμπα, πέντε ευρώ και στο discogs πουλήθηκε 300». Αυτή είναι η αληθινή έννοια του «βρίσκω». Όπως ίσχυε, δηλαδή, στα eighties και στα nineties, όταν όλοι όσοι έψαχναν εύρισκαν αληθινά σπάνια άλμπουμ με πενταροδεκάρες – άλμπουμ, που τώρα μπορεί να κάνουν 300 και 400 ευρώ. Γιατί, το να λες ότι το «βρήκα», επειδή βρήκες τα φράγκα και το αγόρασες από το discogs δεν έχει πλέον κανένα νόημα.
[Εσχάτως βρέθηκα σε παλιατζίδικο με κούτες, με σαβούρα δίσκους (45άρια και LP). Σιχαινόμουνα ακόμη και να τους πιάσω – καθώς δεν είχα πάνω μου υγρό-μαντηλάκι, για να καθαρίσω τα χέρια μου μετά. Ένας τύπος, μουσάτος, καμμιά 30αριά χρονών, βούταγε μέσα στα… σκατά, χτυπώντας μετά στην «παντόφλα» κάθε τίτλο που εύρισκε, και αναλόγως αγόραζε. Discogs και… άγιος ο Θεός. Τον παρακολούθησα για λίγο… Ήταν αγχωμένος. Κάτι πρέπει να βρήκε πάντως… Είδα το “Air” των Aphrodite’s Child, ένα Sounds, μάλλον όχι από τα ακριβά, κάτι ελληνικά Atlantic της Aretha Franklin… Έσκαβε με μανία… αλλά σταμάτησα να τον παρακολουθώ, γιατί δίπλα είχα εντοπίσει μια ντάνα με παλιά βιβλία και περιοδικά και βιαζόμουνα. Όταν ψάχνεις και ενδιαφέρεσαι για διάφορα πράγματα δεν σου τρώει κανείς τη σειρά].

I/O - I/O (1997)

0
0
I/O - I/O (1997)


Artist : I/O
Title Of Album: I/O
Year Of Release: 1997
Label (Catalog#): Swansonic Production (IOCD001)
Country : Canada
Genre: hard rock
Quality : FLAC (*image + .cue,log,scans)
Bitrate: Lossless
Time: 30:40
Full Size: 232,0 MB

Skin Alley - Two Quid Deal (1972)

0
0
Skin Alley - Two Quid Deal (1972)


Artist : Skin Alley
Title Of Album: Two Quid Deal
Year Of Release: 1972 (2005)
Label (Catalog#): Strange Days Records (WAS-1029)
Country : UK
Genre: progressive rock, jazz rock
Quality : FLAC (*image + .cue,log,scans)
Bitrate: Lossless
Time: 45:23
Full Size: 301,0 MB

Spooky Tooth - You Broke My Heart So...I Busted Your Jaw (1973)

0
0
Spooky Tooth - You Broke My Heart So...I Busted Your Jaw (1973)


Artist : Spooky Tooth
Title Of Album: You Broke My Heart So...I Busted Your Jaw
Year Of Release: 1973 (2004)
Label (Catalog#): Repertoire (REPUK 1059)
Country : UK
Genre: blues rock, progressive rock
Quality : FLAC (*image + .cue,log,scans)
Bitrate: Lossless
Time: 39:00
Full Size: 293,0 MB

Viewing all 99163 articles
Browse latest View live




Latest Images