Όπως γράφαμε και παλαιότερα:
«Με καριέρα που ξεπερνά την τεσσαρακονταετία, αφού υπήρξε μέλος των Black Music Infinity του Stanley Crouch (μαζί με τους Arthur Blythe, David Murray κ.ά.) εκεί στις αρχές των 70s, ο κοντραμπασίστας Mark Dresser ήταν, είναι και παραμένει μία σημαντική μονάδα για την jazz της Δυτικής Ακτής». Και μάλιστα της
jazz-
avant της Δυτικής Ακτής θα προσέθετα, αφού τα άλμπουμ του, συνήθως, πάνε κάπου παραπέρα, κάπου παραπάνω, από ’κείνο που ενδεχομένως αναμένεις.
Στο παρόν “Sedimental You” [cleanfeed, 2016], που δεν είναι... λανθασμένα γραμμένο, ο Dresser συνεργάζεται με τους Marty Ehrlichκλαρινέτα, David Morales Boroffβιολί, Michael Dessenτρομπόνι, Nicole Mitchell φλάουτα, Joshua White πιάνο και Jim Blackντραμς – μια ομάδα που είναι υπεύθυνη, κοντολογίς, για τα εντυπωσιακά παιξίματα στο άλμπουμ.
Ο Dresserσυνθέτει για την ομάδα – τούτο είναι προφανές. Το κοντραμπάσο του βεβαίως είναι πάντα εκεί, για να δημιουργήσει τις ποικίλες ρυθμικές πλατφόρμες, είναι, όμως, ένας-ένας οι οργανοπαίκτες του, που κάνουν την από ’κει και κάτω διαφορά. Φυσικά είναι οι συνθέσεις κατ’ αρχάς, όπως και οι οδηγίες που δίνονται για τη διαμόρφωσή τους, στην πράξη, όμως, είναι η παικτική/ σολιστική ελευθερία που απολαμβάνει το σεπτέτο, ο τρόπος, με άλλα λόγια, για να διαμορφωθεί μια βεβαιότητα αβαντγκάρντιας, δίχως τον συναισθηματικό αποκλεισμό του ακροατή.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το 13λεπτο “Sedimental you”, που μπορεί να αναφέρεται στο κλασικό “I’m getting sentimental over you” (1932) της ορχήστρας τού Tommy Dorsey, με τον Dresser, όμως, να το έχει αλλάξει τελείως – με αισθητές παρεμβάσεις στην αρμονία. Και πάνω εκεί, πάνω σ’ αυτή τη νέα μελωδία που διαμορφώνεται, να είναι προσαρμοσμένα τα φανταχτερά παιξίματα του πιανίστα, του τρομπονίστα και του ρυθμικού τμήματος (που, επί της ουσίας, αποτελούν αυτοσχεδιασμούς). Εξαιρετικό το σχεδόν δεκάλεπτο blues “Will well (For Roswell Rudd)”, ένα κομμάτι-μνημόσυνο στον άσσο τρομπονίστα Roswell Rudd(και παλαιό συνεργάτη του Dresser), που με οδήγησε πίσω στα ιστορικά tracks του Charlie Haden με τη βαριά πένθιμη ακολουθία, και υπόδειγμα το ίδιο πένθιμης (αρχικώς) μελωδικής γραμμής το “I can smell you listening (For Alexandra Montano)”, αφιερωμένο στην τραγουδίστρια (Alexandra Montano), συνεργάτιδα του Dresser, που έφυγε νωρίς από τη ζωή, το 2007, στα 46 χρόνια της.
Μνεία τέλος στο 14λεπτο “Newtown char” (αναφορά στα θύματα των πυροβολισμών στο Newtown του Connecticut το 2012 και σ’ εκείνα του Charleston της Νότιας Καρολίνας το 2015), με τον Dresser να αναπολεί την «κολτρεϊνική» αφήγηση και με όλους τους μουσικούς να δίνουν έξοχα soli.
Άξιο άλμπουμ, μιας «άλλης» τζαζ, που δεν έχουμε την ευκαιρία να την ακούμε τακτικά (σε τόσο υψηλό επίπεδο).
