Μ’ ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στον πρόωρα χαμένο στιχουργό Άλκη Αλκαίο (1949-2012) κυκλοφορεί ο νέος
Μετρονόμος (τεύχος 62, Ιανουάριος-Μάρτιος 2017). Το αφιέρωμα, όπως πάντα συμβαίνει με τα αφιερώματα τού συγκεκριμένου περιοδικού,
είναι πλήρες (καταλαμβάνει τις 54 από τις 86 συνολικώς σελίδες) και απλώνεται σε κάθε φάση της ζωής και της δημιουργίας τού ιδιαίτερου αυτού στιχουργού που σφράγισε, με τα λόγια του, το ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 40 χρόνια.
Υπάρχει πολύ και καλό υλικό για να ψάξει κάποιος εδώ, άγνωστο εν πολλοίς –προσωπικώς αγνοούσα μεγάλο μέρος των όσων διάβασα– κείμενα δηλαδή που αφορούν περισσότερο στη ζωή τού Άλκη Αλκαίου και όχι κατ’ ανάγκην στα τραγούδια του, που είναι ούτως ή άλλως γνωστά και αγαπητά (από πολλούς). Μένω, λοιπόν, στα κείμενα των Θάνου Μικρούτσικου και Θανάση Συλιβού κατ’ αρχάς, φυσικά στα ντοκουμέντα που παρουσιάζονται –όπως εκείνη η διάλεξη, του Αλκαίου, για τον Καρυωτάκη, στην Πάργα, το 1967, όταν λεγόταν ακόμη Ευάγγελος Λιάρος (ο Αλκαίος)– και από ’κει και κάτω, από λίγο έως πολύ, σε όλα τα υπόλοιπα.
![a125_20170222_0001.jpg]()
Το περιοδικό δεν είναι όμως… μόνο Αλκαίος, αφού υπάρχει και άλλη ενδιαφέρουσα ύλη, όπως για παράδειγμα η πολύ ωραία συνέντευξη του αγαπημένου ηθοποιού Γιώργου Μοσχίδη στον Αλέξη Βάκη. Ο Μοσχίδης λέει πολλά και ενδιαφέροντα, κάνοντας στοπ και στο πάθος του για τα ρεμπέτικα των 78 στροφών, καθώς υπήρξε για πολλά χρόνια ένας παθιασμένος συλλέκτης. Λέει κάπου: «Εν τέλει μάζεψα περίπου χίλιους πεντακόσιους δίσκους (σ.σ. όχι ευκαταφρόνητο νούμερο, καθώς μιλάμε για 78άρια), σμυρναίικα και ρεμπέτικα. Με είχε πιάσει μανία. Πολλές φορές, μάλιστα, στερούσα τον εαυτό μου από άλλα πράγματα για να αποκτήσω έναν σπάνιο δίσκο».
Περαιτέρω στον Μετρονόμο διαβάζουμε συνεντεύξεις του Γιώργου Κουμεντάκη, του Βαγγέλη Κορακάκη (για τον δίσκο του με τον Γιώργο Νταλάρα «Θαλασσινά Παλάτια»), του μπουζουξή Θανάση Βασιλά, κάτι για το σπάνιο δισκάκι του Μάνου Χατζιδάκι «Μπολιβάρ» και λοιπά...
Όπως πάντα… ένα γεμάτο τεύχος.
Αυτό είναι το πρώτο και ωραιότερο τραγούδι σε στίχους Άλκη Αλκαίου. Και μουσική τού Θάνου Μικρούτσικου φυσικά…
