Όπως
με
την
περίπτωση
τού
“Mauch Chunk” [Hot Cup, 2015], του
πιο
προηγούμενου
στούντιο
άλμπουμ
των
Mostly Other People Do the Killing (MOPDtK), έτσι
και
με
το
“Loafer’s Hollow” [Hot Cup, 2017] το
concept είναι
κάπως
ιδιαίτερο
. Όπως ιδιαίτεροι, δηλαδή εκπληκτικοί και εξαιρετικοί, είναι πάντα οι
MOPDtΚ σε όποια μορφή διαλέξουν για να μας επανασυστηθούν (εκείνη του σεπτέτου, του κουιντέτου, του κουαρτέτου ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο). Έτσι, αν στο “
Mauch Chunk” ο τίτλος αφορούσε στην
πόλη MauchChunk, ένα πρώηνεμπορικό, διαμετακομιστικό και τουριστικό
κέντρο στην ανατολική Πενσυλβάνια,
που στα μέσα του 20ου αιώναμετονομάστηκε σε Jim
Thorpe, στο “
Loafer’
s Hollow” έχουμε μιαν ανάλογη περίπτωση – την κοινότητα
Loafer’
s Hollow, νότια του
Pittsburgh (στην Πενσυλβάνια πάντα), που κι εκείνη μετονομάστηκε κάποια στιγμή σε
Library. Ο
Moppa Elliott, μπασίστας των
MOPDtK και βέρος… Πενσυλβανιώτης, στρέφεται εσχάτως γύρω από την ιστορία της Πολιτείας του, συνδέοντας περαιτέρω τις μουσικές του (όλα τα
tracks τού “
Loafer’
s Hollow” είναι δικά του) και με λογοτεχνικές αναφορές, προσφέροντας για μιαν ακόμη φορά ένα ακρόαμα υψηλών απαιτήσεων.
Έτσι λοιπόν, εδώ, υπάρχουν πέντε συνθέσεις αφιερωμένες στους James Joyce, Kurt Vonnegut, Thomas Pynchon, Cormac McCarthy και David Foster Wallace (συν τρεις ακόμη, για να κλείσει το άλμπουμ), που δανείζονται τίτλους από διάφορα βιβλία ή κεφάλαια βιβλίων ή τοπωνύμια των αγαπημένων, στον Elliott, συγγραφέων. “Mason and Dixon” (από Pynchon), “Glenn Riddle” (πόλη στο “Infinite Jest” του Foster Wallace) κ.λπ.
Άιντε εντάξει θα πει κάποιος μ’ όλα αυτά… από μουσικής πλευράς όμως τι γίνεται;
Όσοι γνωρίζουν τη δισκογραφική παρουσία των
MOPDtK (παρεμπιπτόντως είχαν παίξει
live και στην Αθήνα, στη Στέγη, τον Οκτώβριο του ’15) ξέρουν με το τι έχουν να κάνουν. Χοντρικά, μ’ ένα από τα πιο σημαντικά σημερινά τζαζ σχήματα σ’ ένα σετ, που ξεκινάει από πολύ παλιά (από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30), για να εξακοντιστεί στο μέλλον. Η
line-
upσεπτέτου (
Steven Bernstein τρομπέτες,
Jon Irabagon τενόρο, σοπρανίνο,
Dave Taylor μπάσο τρομπόνι,
Brandon Seabrook μπάντζο, ηλεκτρονικά,
Ron Stabinsky πιάνο,
Moppa Elliott μπάσο,
Kevin Shea ντραμς) δίνει τη δυνατότητα στο σχήμα ν’ αναπτύξει πολλά και ποικίλα
genres, από την
jazz του ’20, το
dixie και αργότερα το
swing και τον τύπο α λα
Jelly Roll Morton, μέχρι την
country-
jazz, το
free-
improv και τα νεότερα ακούσματα, που σχετίζονται πάντα με το
old-
timey – ανακατεμένα όλα μ’ έναν τρόπο, που, από αισθητικής πλευράς, μπορεί να φέρνει στη μνήμη μας ακόμη και τον
Frank Zappa(ή και άλλους πιο πρόσφατους μοντερνιστές).
Γιατί, εδώ, δεν είναι το είδος της ηχητικής «εικόνας», που αναπλάθουν οι MOPDtK, αλλά ο τρόπος που λειτουργούν – εκείνος ο δικός τους ανατρεπτικός τρόπος, από τον οποίον δεν απουσιάζουν ποτέ η παικτική ουσία, η έκπληξη και το χιούμορ.
