Το πρώτο φερώνυμο άλμπουμ των
CHiCKN (Άγγελος Κράλλης κιθάρες, σύνθια κρουστά κ.λπ., Ευάγγελος Ασλανίδης κρουστά, Παντελής Καρασεβδάς κρουστά), που κυκλοφόρησε εσχάτως από την
Inner Ear, είναι οπωσδήποτε ένα από τα καλύτερα
rock της χρονιάς. Εννοώ τού
rock που παίζεται από έλληνες μουσικούς, του ελληνικού ροκ – τα υπόλοιπα, εδώ και τώρα, δεν μας απασχολούν. Οι
CHiCKN λοιπόν προσφέρουν ένα
double LP, με διάρκεια που αγγίζει τα 70 λεπτά, επικαιροποιώντας ένα ερώτημα, που, έτσι κι αλλιώς, πάντα θα το βρίσκουμε μπροστά μας.
Μπορεί να υπάρξει
rock, που να μην στηρίζεται ηχητικώς στα
late sixties-
early seventies; Δεν χρειάζεται ν’ απαντήσουμε… αλλά ας το ξαναπούμε. Φυσικά και
OXI. Αν δεν διδαχθείς κοιτάζοντας πίσω, στο παρελθόν, δεν μπορείς να υπάρξεις ούτε ως «παρόν», ούτε, πολύ περισσότερο, ως μέλλον. Αυτό οι
CHiCKNτο ξέρουν… λαβαίνοντας τα μέτρα τους. Όμως αρκεί και μόνο να το ξέρουν (οι
CHiCKN ή όποιοι άλλοι); Όχι. Θα πρέπει, συγχρόνως, να υπάρχει και τσαγανό. Συνθετικό τσαγανό, όραμα αισθητικό, ικανότητες παικτικές, παραγωγής κ.ά., προκειμένου το νέο να έχει θέση στη ροή της ιστορίας όχι ως φτωχός συγγενής, αλλά ως κάτι ισοδύναμο με το χθες – ή σχεδόν… Αυτό, τέλος πάντων, που καταφέρνει με άνεση το πρόσφατο άλμπουμ των
CHiCKN…
![ajazz%2Bchickn.jpg]()
Διάβασα διάφορα για το συγκρότημα τον τελευταίο καιρό, από ’δω κι από ’κει, είχα ακούσει κι ένα-δυο κομμάτια στο YouTube, και μπορώ να πω πως… κακώς έπραξα ό,τι έπραξα. Κυρίως, γιατί σχημάτισα μια γνώμη, που την αναθεώρησα αμέσως μετά… με το πρώτο-πρώτο άκουσμα του 2LP. Οι CHiCKNδεν έχουν μια τυπική σχέση με το progressive rock – έτσι τουλάχιστον όπως αυτό παιζόταν από τις βρετανικές μπάντες π.χ. στις αρχές του ’70. Δεν ξέρω, μάλιστα, αν έχουν σχέση και με το neo-prog, των ninenties και πέραν αυτών – καθώς κι αυτό πολύ χλωμό το βλέπω. Θέλω να πω πως το γκρουπ είναι χιλιόμετρα μπροστά από ’κει όπου, χοντρικώς, βρίσκεται μια μπάντα που θέλει ν’ ακούγεται «προοδευτικά». Γι’ αυτό κι εγώ, επίσης χοντρικώς, θα πω πως το άλμπουμ έχει περισσότερο σχέση με μια σύγχρονη… ψυχεδελικότητα, με μιαν ανατροπή δηλαδή και «διαστρέβλωση» των υφιστάμενων από παλαιά σχετικών κανόνων, παρά με μια «προοδευτικότητα». Τα sixtiesβαραίνουν πιο πολύ, εννοώ, στις μουσικές των CHiCKN, όπως κι ένας γερμανικός kraut απόηχός τους (τύπου Gila), παρά τα seventies (του τυπικού, κιθάρα-όργανο-κιθάρα, progressive). Έτσι, και με μια δόση… επικινδυνότητας, να πούμε πως ο ήχος των CHiCKN οφείλει πολλά στους early Pink Floyd, στους Doors, μα και στους Van der Graaf Generator – κι ας μην φαίνεται εκ πρώτης το τελευταίο, αν και κάπου-κάπου φαίνεται (“Prelude on Mary”). Επίσης σε κάτι… δευτερεύοντα συγκροτήματα (το… μάτι τους, για όσους υποστηρίζουν κάτι τέτοιο), όπως ας πούμε τους Ginger Baker’s Air Force, για να μην αναφερθώ και στην αφρικάνικη επέκτασή τους, τους Blo (και το τραβήξω, δίχως να υπάρχει λόγος).
Οι CHiCKN δουλεύουν πολύ το κρουστό section και καλά κάνουν. Μάλιστα, οι ρυθμοδομές που αναπτύσσουν στο φοβερό “Modular prayer (Reprise)” π.χ. είναι αδιανόητες για ελληνικό συγκρότημα (γουστάρω σόλο ντραμς ρε φίλε!), ου μην αλλά και για ξένο… Και όσον αφορά στο… κάποτε μόνο με τους Jade Warrior θα μπορούσα (παράταιρα) να τους συγκρίνω – αν και νομίζω πως οι Εγγλέζοι, σήμερα, θα έτρωγαν τη σκόνη τους.
Αν υπάρχει ένα ζήτημα με το άλμπουμ των CHiCKNαυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως όλα τα κομμάτια –που κινούνται από το φοβερά, μέχρι το εκπληκτικά… ή το ανάποδο– δεν ηχούν σε μια σειρά. Ενώ, μεμονωμένα, είναι «γαμάτα», όλα μαζί, το ένα μετά το άλλο, δεν δένουν όπως θα άρμοζε σ’ ένα τέτοιο ψάξιμο (που έχει επιχειρηθεί). Για να το πω απλά. Νομίζω πως η συμβολή των Baby Guru (παίζουν και οι τρεις) δεν βοηθά πάντα με τις ενοργανικές πινελιές προς αυτή την… ολοκληρωτική και τέλεια ρυθμισμένη πομπώδη κατεύθυνση, που έχουν διαλέξει για την πάρτη τους οι CHicKN. Και για να το πω ακόμη πιο απλά. Θα τους ήθελα τετράδα, μ’ έναν πολύ γερό μπασίστα (για τέταρτο μέλος). Θα έκαναν θαύματα…
Όχι πως και τώρα δεν κάνουν!
Μεγάλοι οι CHiCKN! Πολύ σπουδαία τα κομμάτια τους! Χίλια μπράβο!
