(…) Η εφημερίδα
Μακεδονία της 18/4/1967:
«Άνευ επεισοδίων εδόθη εις τας Αθήνας η συναυλία των Ρόλλινγκ Στόουνς. Εις το γήπεδον του Παναθηναϊκού εδόθη την εσπέραν η συναυλία των αφιχθέντων το απόγευμα Άγγλων Ρόλλινγκ Στόουνς εκτελούντων περιοδείαν ανά την Ευρώπην. Επειδή εις τα λοιπά ευρωπαϊκά κέντρα, όπου το συγκρότημα είχε δώσει συναυλίας, προεκλήθησαν συμπλοκαί και επεισόδια μεταξύ των εξάλλων νεαρών θαυμαστών των, η αστυνομία έλαβε δρακόντεια μέτρα προς πρόληψιν της διαταράξεως της τάξεως. Εις το γήπεδον του Παναθηναϊκού, εις το οποίον είχον προσέλθει 6000 και πλέον νεαροί, ευρίσκοντο και χίλιοι περίπου αστυφύλακες. Το πρόγραμμα διήρκησε περισσότερον των τριών ωρών μετά το οποίον ευάριθμοι νεαροί επιχείρησαν να εισβάλουν εις το γήπεδον για να αρπάσουν εις χείρας τα ινδάλματά των, η αστυνομία όμως επενέβη και τους διέλυσεν».
![a%2BLIFO%2BRolling%2B7%2BSOS%2Bphoto.JPG]()
Τέλος, οι Μοντέρνοι Ρυθμοί, που τα είχαν δώσει όλα για το γεγονός, αφού είχαν τυπώσει ακόμη και έκτακτο τεύχος (εκτός σειράς δηλαδή), δύο μέρες πριν τη συναυλία, την 15η Απριλίου 1967, κάνουν γαργάρα τα των Rolling Stones στο πρώτο, μετά το live και μετά το πραξικόπημα τεύχος τους (το #80 τής 10ης Μαΐου 1967). Αιτία ήταν φυσικά τα επεισόδια και όχι το ροκ γενικότερα, αφού στο ίδιο εκείνο τεύχος (το #80), ανάμεσα σε άλλη σχετική ύλη, βλέπουμε το “Ruby Tuesday” των Rolling Stonesνα φιγουράρει στη θέση 2 του ελληνικού Top-50!
Το περιοδικό, με το καλημέρα τής αμερικανόδουλης «εθνικής κυβερνήσεως», δεν ήθελε να δείξει πως ένα κομμάτι της νεολαίας, υπό τους ήχους ενός δυτικού νεανικού συγκροτήματος, αυθαδίαζε κι έτσι όλο το ρεπορτάζ των Μοντέρνων Ρυθμών, που θ’ αφορούσε τους Stones από το live της Λεωφόρου, παραλήφθηκε – με τη σύμφωνη γνώμη προφανώς τού εγνωσμένης αντικομμουνιστικής ιδεολογίας και δράσης (ήδη από τα χρόνια του ’40) εκδότη τους Θανάση Τσόγκα.
Ο Τσόγκας, στο ίδιο εκείνο τεύχος (10 Μαΐου 1967), δεν σπεύδει απλώς να ράνει με μύρα την «επανάστασι», αλλά και να πλέξει, ως γνήσιος αμερικανόφιλος ο ίδιος, το εγκώμιο του αμερικάνικου και γενικότερα δυτικού τραγουδιού (και του ροκ προφανώς), που ταιριάζει με τη νεανική ηλικία, με τη χαρά της ζωής (όπως γράφει) και όχι με τον «θρήνο» των τραγουδιών του απαγορευμένου Θεοδωράκη (αναφέρεται χαρακτηριστικά το «Κλαίει η μάνα μου στο μνήμα»).
Ακολουθεί κατά πόδας ο Νίκος Μαστοράκης σημειώνοντας:
«Ανάμεσα σ’ αυτούς που τρόμαξαν τις πρώτες στιγμές (σ.σ. της “εθνικής κυβερνήσεως”) ήταν κι οι νεαροί φίλοι της ξένης μουσικής, που νόμισαν ότι το ραδιόφωνο δεν θα φιλοξενούσε ποτέ ξανά τ’ αγαπημένα τους τραγούδια. Όμως απ’ το βράδυ κιόλας της 21ης Απριλίου αποκατεστάθη η μουσική ομαλότητα των ερτζιανών, κι ανάμεσα στις ειδήσεις που τις άκουγε με κομμένη αναπνοή η Ελλάδα, υπήρχαν και Monkees και Beatlesκαι Aznavourκαι τα πάντα. Η Εθνική κυβέρνησι υποσχέθηκε ότι θα φροντίση τη νεολαία πριν απ’ όλα…».
Δεν χρειάζεται να το πούμε, επειδή είναι προφανές, αλλά θα το πούμε (επειδή ακούγονται διάφορα, συνεχώς, περί της δήθεν πρόδηλης «επαναστατικότητας» του ροκ). Το ροκ εκείνη την εποχή, στην Ελλάδα, ήταν κομμάτι της αντίδρασης (και μάλιστα της πιο μαύρης). Και δεν ευθυνόταν το ροκ γι’ αυτό, σώνει και καλά, αλλά εκείνοι που το διαχειρίζονταν και το χρησιμοποιούσαν για τους δικούς τους προπαγανδιστικούς σκοπούς.
Το όλον εδώ…
[/center...
