SCHLAASSS: Casa Plaisance [Atypeek Music, 2017] Εγώ τα βαριέμαι τα συγκροτήματα σαν τους Γάλλους (ντούο είναι) Schlaasss. Αυτός ο συνδυασμός ηλεκτρονικών, punk και hip-hop μου φαίνεται και μου ακούγεται εντελώς βαρετός. Grimeτο λένε τούτο εδώ που παίζουν οι Schlaasss, αν είστε εξοικειωμένοι με τα της… ελεκτροντάνς κουλτούρας, και αυτό που φτάνει στ’ αυτιά μου μόλις και μετά βίας μπορεί να συγκριθεί με τα… ανάλογα χειρότερα που ακούγαμε (θέλαμε δεν θέλαμε) στα nineties. Είναι, θέλω να πω, ελαφρώς… καλύτερο.
EMIL AMOS: Filmmusik [Pelagic Records, 2017]
Δεν είναι τυχαίος μουσικός ο Emil Amos, αφού, ως ντράμερ, τραγουδιστής και κιθαρίστας έχει περάσει από τους OM, Grails, Lilacs & Champagne και Holy Sons, με το παρόν “Filmmusik” να αποτελεί το πρώτο προσωπικό LP/CD του.
Το τι μουσική γράφει ο Amos δεν είναι δύσκολο και πολύ να το καταλάβεις. Κοιτάς κατ’ αρχάς το cover, που μοιάζει με library έκδοση των seventies(ιδίως το back cover, που θυμίζει τη σειρά “Sonorama” της Polydor) και βεβαίως ρίχνεις μια ματιά στον τίτλο… filmmusik. Είναι όρος η «κινηματογραφική μουσική». Δεν ήταν… έγινε. Έτσι, αν ακούσεις κάποιον να λέει… αυτός παίζει κινηματογραφικά, σχεδόν 100% καταλαβαίνεις τι ακριβώς εννοεί. Αιθέριες, ρομαντικές μουσικές, doomy ή λιγότερο, με το πιάνο να πρωταγωνιστεί και με τον όλο ενορχηστρωτικό διάκοσμο να αποδεικνύεται… απόμακρος, φευγάτος και τα τοιαύτα. Ο Bacalov, ο Cipriani, κατά τόπους ο Morricone και ο Piccioniκαι πάνω απ’ όλους οι Goblin, είναι οι βασικές αναφορές του Amos, ο οποίος, μεταξύ μας, δεν είναι κανένας τυχαίος – τούτο αποδεικνύεται εδώ δηλαδή.
Το “Filmmusik” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ, που θα ενθουσιάσει εκείνους που ακούνε τους παλιούς τής… filmmusik και που αναμένουν (πάντα) κάτι ανάλογο από τους νεότερους.
LYNHOOD: Septembre [Atypeek Music/ [reafførests], 2017]
Τέσσερα tracksπεριέχει αυτό το LP/CD και η διάρκειά του μόλις και ξεπερνά τα 21 λεπτά. Δημιουργός του η μπασίστρια Chloé Della Valle, που ως Lynhood επιχειρεί να δημιουργήσει αυτό το… ελαφρώς αβαντγκαρντίστικο άκουσμα, με τις κάπως… νταρκοειδείς μελωδίες, κλεισμένες μέσα σε μια haunted ambience. Δεν είναι κακό αυτό που ακούμε στο “Septembre”, ιδίως όταν συνδυάζεται και με φωνή (τραγούδι), οδεύοντας προς εκείνον τον πιο γνωστό folk-μελωδισμό του κεντροευρωπαϊκού pagan. Εκεί κάπου θα εντοπιστούν και οι ακροατές της 26χρονης Lynhood…
SLEEPMAKESWAVES: Made of Breath Only [Pelagic Records, 2017]
Αυστραλοί είναι οι Sleepmakeswaves με το “Made of Breath Only” να αποτελεί το τρίτο άλμπουμ τους. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις το rock αυτού του κουαρτέτου (Tim Adderley ντραμς, Daniel Oreskovic κιθάρες, Otto Wicks-Green κιθάρες, φωνή, Alex Wilson μπάσο, πλήκτρα, προγραμματισμός), καθώς το stoner είναι λίγο για την πάρτη τους και το «μέταλλο» πολύ. Υπάρχει βεβαίως και το math/progressive, εκείνο με τα «κριμσονικά» στοιχεία και με τα τύπου Rush (ενός θρυλικού εν τέλει καναδέζικου συγκροτήματος, που, παλαιά, δεν του δίναμε και πολύ σημασία και που φαίνεται να έχει επηρεάσει άπειρο κόσμο), αν και σε κάθε περίπτωση οι Αυστραλοί έχουν το στυλ τους. Ιδίως όταν κατεβάζουν παπάδες, δηλαδή ατέλειωτες σειρές από riffs στο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι τους, το 11λεπτο “The edge of everything”.
Μάλιστα θα προσέθετα πως όσο κυλάει το CD τόσο πιο μεστό γίνεται, αφού τα ωραιότερα tracks βρίσκονται σκόρπια από τη μέση και μετά. Ανάμεσά τους το “Into the arms of ghosts”, που παίρνει διάφορες μορφές στη διαδρομή, εναλλάσσοντας επικά με λυρικά μέρη και το “Midnight sun”, που ηχεί τέλεια ως… ιταλικό neo-prog, με τις φοβερές πληκτρονικές του γέφυρες.
EMPHASIS: Black. Mother. Earth [Geenger Records, 2017]
Οι Emphasis δεν είναι… Έλληνες, είναι Κροάτες. Υπάρχουν από το 2007 και έως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μερικά άλμπουμ – το “Black. Mother. Earth” είναι πάντως το τελευταίο τους. Το συγκρότημα αποτελείται από τέσσερις τύπους (Danko Žganec, Ivan Pleh, Radovan Železnjak, Dino Pavleković), ενώ δίπλα τους στοιχίζονται σ’ ένα trackκαι τέσσερις τραγουδίστριες. Και σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε έναν τύπο σύγχρονου hard progressive, πάντα με βαρυμεταλλικά διάσπαρτα στοιχεία, βαριές και δυσκίνητες μπασογραμμές, και μια νωχέλεια, γενικώς, στις αφηγήσεις (φωνητικές, οργανικές), που φανερώνουν τον… κατηραμένο, χοντρικώς, χαρακτήρα της εγγραφής. Εντάξει, κάποιοι θα το πούνε post-metal αυτό που παίζουν οι Κροάτες, αλλά εγώ θα προτιμήσω το… doomy progressive.
Πολλά τα καλά κομμάτια εδώ (έξοχο το “Rivers under”), σ’ ένα LP/CD που θα έχει καλή αποδοχή από το χώρο.
:obrigado...
