:s...
:s...
:s...
Re: [CD] Liana - Fado.Pt (2006) *Portos*
:s...
↧
↧
Re: [CD] Tânia Oleiro - Terços de Fado (2017) *Portos*
:s...
↧
Re: [CD] Rouxinol Faduncho (2005-2012) *Portos*
:s...
↧
Boney James & Rick Braun - Shake It Up (2000) FLAC (image + .cue)
Artist: Boney James & Rick Braun | Album: Shake It Up | Released: 2000 | Genre: Smooth Jazz, Fusion | Country: USA | Duration: 00:47:41
↧
William Grant Still Duke Ellington - Detroit Symphony Orchestra, Neeme Jarvi - Symphony No. 1 (Afro-American) Suite From 'The River' (1993) FLAC (tracks + .cue)]
![William Grant Still Duke Ellington - Detroit Symphony Orchestra, Neeme Jarvi - Symphony No. 1 (Afro-American) Suite From 'The River' (1993) FLAC (tracks + .cue)]](http://lossless.biz/uploads/posts/2017-11/1509774605_william-grant-still-duke-ellington-detroit-symphony-orchestra-neeme-jarvi-symphony-no.-1-afro-american-suite-from-the-river-1993-flac-tracks-.cue.jpg "William Grant Still Duke Ellington - Detroit Symphony Orchestra, Neeme Jarvi - Symphony No. 1 (Afro-American) Suite From 'The River' (1993) FLAC (tracks + .cue)]")
Artist: William Grant Still / Duke Ellington - Detroit Symphony Orchestra, Neeme Jarvi | Album: Symphony No. 1 (Afro-American) / Suite From 'The River' | Label: Chandos - CHAN 9154 | Released: 1993 | Genre: Classical, Modern, Contemporary | Country: US | Duration: 00:51:09
↧
↧
Basson Laubscher & The Violent Free Peace - Testify (2017) FLAC (image + .cue)
Artist: Basson Laubscher & The Violent Free Peace | Album: Testify | Released: 2017 | Genre: Blues, Rock | Country: South Africa | Duration: 00:44:54
↧
Saintseneca - Dark Arc (2014) FLAC (tracks + .cue)
Artist: Saintseneca | Album: Dark Arc | Label: Anti- - Anti- 7293-2 | Released: 2014 | Genre: Folk, Country | Country: US | Duration: 00:40:18
↧
Boney James - Shine (2006) FLAC (image + .cue)
Artist: Boney James | Album: Shine | Released: 2006 | Genre: Jazz, Smooth Jazz | Country: USA | Duration: 00:50:45
↧
Samantha Fish - Belle of the West (2017) FLAC (tracks)
Artist: Samantha Fish | Album: Belle of the West | Released: 2017 | Genre: Blues, Rock | Country: US | Duration: 00:46:46
↧
↧
Boney James - Christmas Present (2007) FLAC (image + .cue)
Artist: Boney James | Album: Christmas Present | Released: 2007 | Genre: Contemporary Jazz, Smooth Jazz | Country: USA | Duration: 00:43:05
↧
Blues Pills - Lady in Gold (Live in Paris) (2017) FLAC (tracks)
Artist: Blues Pills | Album: Lady in Gold (Live in Paris) | Released: 2017 | Genre: Rock, Blues Rock, Psychedelic Rock | Country: US | Duration: 01:15:06
↧
Road To Europalia, Pt. 2: Jan Schulte in Borneo
Jan Schulte had been dreaming of the jungle for years. The Dusseldorf-based electronic musician (often recording under the name Wolf Müller) most recently channeled these dreams of exotic lands into an acclaimed compilation called “Tropical Drums of Deutschland,” a collection of German tracks, mostly from the 80s, which live in the misty, exotic realms some call the Fourth World. Many of the compilation’s tracks have signifiers of exotic musical Others (hand drums, gongs) swimming through synths and drum machines. The artists, it is clear, had little connection with the farflung places from which they were seeking inspiration. Schulte describes his inspiration for the collection as being “a general fascination for music that describes places where the artists have never been.” The cheeky album cover drives it home: a lush jungle of ferns and palms spread out under the safe shelter of a European greenhouse.
Earlier this year, the Brussels-based Europalia International Arts Festival sent Schulte on a journey to Kalimantan (Indonesian Borneo) for an artist's residency with me as his guide. The aim was to send Schulte out into this mythical place and see what inspiration he could find. Would the reality match those fern-filled dreams? What would the resultant tracks sound like if they described places the artist had been?
I warned Schulte right off the bat: we wouldn’t be trekking into deep jungle and meeting with primitive cannibals. The alternative, I hoped would be more interesting: a world which might dash exotic but shallow visisons but would hopefully replace them with a more grounded, complex reality. The first leg of the trip would be in search of something near and dear to Schulte’s heart (and sound): mouth harps. Schulte often fills his own tracks with the psychedelic flange of mouth harps (often called jew’s harps, but I tend to avoid that name) which he plays himself. Such instruments are now rare in Kalimantan, but I had a lead from my friend Nursalim Yadi Anugerah, a young Pontianak-based musician and composer who specializes in music of the various Dayak peoples of his province.
We became a gang of four not-so-intrepid adventurers: Me, Yadi, Europalia curator Christoph, and Jan (from here on, we're on a first-name basis!) Flying into the steamy interior city of Sintang, we rented motorbikes and set off into the countryside. As I’d warned Jan, we did not hack our way through dense jungle with machetes. Rather, we followed dusty pothole-filled roads past gas-belching trucks, quiet roadside villages crumbling in the tropical heat, and palm oil plantations which stretched to the horizon. The most adventurous moments came when the road would dead-end into a placid blue river, and we’d have to load our motorbikes onto narrow motorboats and ferry them across.
We stayed in the village of Engkurai for a few days with Pak Bunau, a Dayak Kebahan artisan who not only makes kadedek mouth organs but also the taruntung mouth harp Jan was eager to hear and play. Jan and Pak Bunau swapped mouth harp lessons: Jan pulled at the taruntung’s string, trying his best to get the palm fiber harp to sound, while Pak Bunau cautiously put Jan’s European-style harps to his teeth, equally clueless how to make a sound. I was happy to see these relationships emerging: Borneo would no longer be just a mythical place for Jan. Rather, it would become a locus of real relationships between musicians. Nothing would be appropriated, simply shared with consent, understanding, and respect.
Those dreamy days in Engkurai soon came to an end as we packed up our bags full of taruntung and kadedek and waved smiling goodbyes to Pak Bunau and family. The next few days were a testament to the difficulty of travel in this corner of Indonesia: we slid through sticky mud puddles on motorbikes, dozed for hours (and hours and hours) in cramped, humid buses, and got stranded in far-flung market towns on more than one occasion. Jan took it all in stride, simply happy to be in a place that was greener and smilier than Dusseldorf.
The second leg of the trip was in Kapuas Hulu, a deep corner of West Kalimantan known for still having pockets of pristine jungle and traditional culture. Yadi led us to the area called Kayan Mendalam, a gorgeous river-side collection of communities where the local Kayan people hold proudly to ancient musical traditions even as their worlds continue to shift. For a few days, the Kayan musician and shaman Ibu Ana gracefully shared her home with us, a stilted wooden house full of pictures of Jesus and the sounds of buzzing cicadas. We spent our days taking lazy baths in the river, with Jan disappearing every once and a while into the forest behind Ibu Ana’s house to record those insectoid buzzings.
We ended our trip with an excursion to Sungai Utik, a community near the border with Malaysia which is known for fiercely protecting their native jungle against greedy land developers and shady government types angling to transform the land off which they live into another homogeneous palm oil plantation. Finally, Jan could see the jungle of his dreams. It was lovely, but must have been a bit of an anticlimax. The real beauty was in the people we met there, the tattooed men who climbed palms to harvest fresh palm wine for us and who later dined on civet meat with us in their longhouse as thunder boomed in the distance.
The man called Wolf Müller has been back in Europe for months now, trying, I imagine, to find a way to process the experiences and sounds he met in Borneo and capture them in something that does them justice. I’m sharing a preliminary track with you here: in it, you can hear Pak Bunau’s taruntung mouth harp setting the moody drone, with echoes of kadedek melting into minimalist xylophone straight from Ibu Ana’s house. These are not sounds simply sprung from a Teutonic imagination; rather, they are documents of real moments, real relationships, music humbly shared with curious foreigners in the understanding that their music will be shared with whole new audiences, their sounds transformed but unmistakably real. The resultant sound is, to flip Schulte’s quote around, music that describes places where the musician has been, where the musician has shared, and laughed, and river-bathed, and listened. It describes a place called Kalimantan, a place which has none of the pruned order of that European greenhouse, but is all the more beautiful for it.
+++
Jan Schulte (Wolf Müller) has a handful of upcoming Europalia tour dates where he'll be playing brand new music from this Kalimantan project. The dates are:
10 11 '17 @ BOZAR NIGHT with Ellen Allien, Paula Temple and more, Brussels
11 11 '17 @ Meakusma & Amer Lab. pres. Europalia Indonesia, Eupen
11 01 '18 @ Kunstencentrum Vooruit, Gent
This post was commissioned by Europalia International Arts Festival.
↧
Kim Simmonds & Savoy Brown – Still Live After 50 Years Vol. 1 (2017)
320 kbps | 136 MB | LINKS
Kim Simmonds and Savoy Brown celebrated fifty years of recording, and touring, with a live album recorded at the Palace Theater, Syracuse NY in 2014. The band sound as fresh as when they started in 1965. The hits are here, Tell Mama, Train To Nowhere and Louisiana Blues, as well as new songs such as Goin’ To The Delta. This is British blues/rock as it should be, once again exemplified by one of the genre’s authentic founders.
↧
↧
Natalie Merchant – Wonder: Introducing Natalie Merchant (2017)
320 kbps | 107 MB | LINKS
Natalie Merchant’s hit 1995 song “Wonder,” which inspired the 2012 worldwide best-selling young adult novel Wonder by RJ Palacio, now opens Wonder: Introducing Natalie Merchant, a new collection . The ten-track set include singles and fan favorites, beginning with “Wonder” from Merchant’s debut solo album, Tigerlily, and closing with the twentieth-anniversary recording of the song for the album Paradise Is There: The New Tigerlily Recordings. A new film Wonder, based on Palacio’s book, starring Julia Roberts, Owen Wilson, Jacob Tremblay, and Mandy Patinkin and featuring Merchant’s song, opens in theaters across the United States on November 17 and countries across the world in the coming weeks.
↧
Re: [CD] Tânia Oleiro - Terços de Fado (2017) *Portos*
:obrigado...
↧
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ &ΟΙ ΓΚΑΪΛΕ
Οι Γκαϊλέ είναι ένα καινούριο εντεχνο-παραδοσιακο-λαϊκό σχήμα, υπό τον τραγουδιστή και χειριστή διαφόρων εγχόρδων Βασίλη Πετρίδη, που υφίσταται από πενταετίας και που τώρα κάνει την εμφάνισή του στη δισκογραφία, με το «Δανεικά και κλεμμένα» στην εταιρεία Αχός του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
![ajazz%2Bpetridis.jpg]()
Γενικώς θα έλεγα πως δεν κομίζουν κάτι καινούριο οι Γκαϊλέ, παρά το γεγονός πως σαν συγκρότημα εμφανίζονται και δεμένοι και με σαφή αισθητικο-κοινωνική άποψη (σε μουσικές και λόγια). Το σχήμα είναι έντεχνο βασικά, με άκρες και στο παραδοσιακό άκουσμα και στο λαϊκό, ενταγμένο στο είδος του τραγουδιού που καλλιεργούν δεκαετίες τώρα ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Θ. Παπακωνσταντίνου και δευτερευόντως κάποιοι ακόμη δημιουργοί, όπως ο Νίκος Ξυδάκης φερ’ ειπείν. Υπάρχει, περαιτέρω, μια βασική ομάδα 5-6 μουσικών που ενοργανώνει τα τραγούδια, όμως υπάρχουν και αρκετοί guests, ενώ τα περισσότερα από τα κομμάτια αποδίδονται πότε από τον Βασίλη Πετρίδη και πότε από την Στέλλα Γιαλτζή.
Λίγα λόγια θα γράψω.
Συνθέσεις-μουσικές. Ενδιαφέρουσες αμφότερες. Ο Πετρίδης γράφει καλές μελωδίες, στο στυλ που κινείται, που βοηθούν, αυτές οι μελωδίες, στην ανάδειξη δυο-τριών τραγουδιών (λέμε για τα ωραιότερα του άλμπουμ).
Στίχοι. Πάσχουν από έναν κάποιο αισθητισμό και από μια προσκόλληση στη θεματολογία γύρω από την παλιά, πιο… φυσική ζωή, που ήταν πιο ανθρώπινη κ.λπ. Το γνωστό «επαρχιακό» μοτίβο. Προσωπικώς, δεν βρίσκω ικανοποιητικό αυτόν τον στιχουργικό προβληματισμό. Τον βρίσκω κάπως εύκολο και στενών οριζόντων θέλω να πω.
Ερμηνείες. Ο Πετρίδης μου αρέσει σαν τραγουδιστής. Έχει αυτό το τρεμάμενο και κάπως ερασιτεχνικό στην ερμηνεία του, που είναι ελκυστικό. Αντιθέτως, η Γιαλτζή, που έχει καλή φωνή, εκτρέπει τα άσματα σε κάτι πιο εξωστρεφές, που δεν τους πάει. Τα κάνει να ακούγονται σαν να είναι τραγούδια της Μελίνας Κανά π.χ. (και κάτι τέτοιο, προσωπικώς, δεν το συγκαταλέγω στα «υπέρ»).
Οι ενοργανώσεις έχουν ενδιαφέρον. Κάποιες τουλάχιστον απ’ αυτές. Και αναφέρομαι στα τραγούδια «Γυναίκα Μέδουσα», «10.000» και «Κάτι δεν πάει καλά», που είναι και από τα καλύτερα του άλμπουμ.
Συμπέρασμα. Κινείται πολύ επάνω από τη βάση το «Δανεικά και κλεμμένα», είναι καλό άλμπουμ δηλαδή, αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από τους Γκαϊλέ προκειμένου να προκύψει κάτι που θα σε αναγκάσει να το θυμάσαι για καιρό.
↧
Bob Dylan – Trouble No More: The Bootleg Series Vol. 13 / 1979-1981 [2CD Edition] (2017)
320 kbps | 349 MB | LINKS
The next installment in the award-winning Bootleg Series, ‘Trouble No More – The Bootleg Series Vol. 13 / 1979-1981’, focuses on the albums ‘Slow Train Coming’ (1979), ‘Saved’ (1980) and ‘Shot of Love’ (1981) and the legendary live shows from that period.
The 2-disc standard version includes 30 live highlights from the legendary 1979, 1980 and 1981 tours.
Disc 1
1 Slow Train (Live Nov. 16, 1979) 6:20
2 Gotta Serve Somebody (Live Nov. 15, 1979) 6:29
3 I Believe In You (Live May 16, 1980) 4:50
4 When You Gonna Wake Up? (Live July 9, 1981) 5:27
5 When He Returns (Live Dec. 5, 1979) 5:00
6 Man Gave Names to All the Animals (Live Jan. 16, 1980) 5:45
7 Precious Angel (Live Nov. 16, 1979) 5:40
8 Covenant Woman (Live Nov. 20, 1979) 5:50
9 Gonna Change My Way of Thinking (Live Jan. 31, 1980) 4:46
10 Do Right to Me Baby (Do Unto Others) (Live Jan. 28, 1980) 5:07
11 Solid Rock (Live Nov. 27, 1979) 4:41
12 What Can I Do for You? (Live Nov. 27, 1979) 5:52
13 Saved (Live Jan. 12, 1980) 4:48
14 In the Garden (Live Jan. 27, 1980) 6:33
Disc 2
1 Slow Train (Live June 29, 1981) 4:35
2 Ain’t Gonna Go to Hell for Anybody (Live Apr. 24, 1980) 4:29
3 Gotta Serve Somebody (Live June 27, 1981) 3:56
4 Ain’t No Man Righteous, No Not One (Live Nov. 16, 1979) 4:35
5 Saving Grace (Live Nov. 6, 1979) 4:24
6 Blessed Is the Name (Live Nov. 20, 1979) 4:18
7 Solid Rock (Live Oct. 23, 1981) 4:19
8 Are You Ready? (Live Apr. 30, 1980) 6:18
9 Pressing On (Live Nov. 6, 1979) 6:52
10 Shot of Love (Live July 25, 1981) 4:44
11 Dead Man, Dead Man (Live June 21, 1981) 4:21
12 Watered-Down Love (Live June 12, 1981) 4:43
13 In the Summertime (Live Oct. 21, 1981) 3:14
14 The Groom’s Still Waiting at the Altar (Live Nov. 13, 1980) 6:01
15 Caribbean Wind (Live Nov. 12, 1980) 5:22
16 Every Grain of Sand (Live Nov. 21, 1981) 3:41
↧
↧
Annie Lennox – Songs of Mass Destruction (2017)
320 kbps | 107 MB | LINKS
Menacing as they sound, the songs of mass destruction gathered on Annie Lennox’s fifth solo disc don’t manage to so much as nick the gorgeous instrument she’s built her career on. Weaving artfully as ever around the contours of songs that suggest the worst–Lennox is world-wise and therefore maybe inevitably world-weary–she imparts gravity and grace in a voice as cloudless and surface-smooth as just-brewed mint tea; from the tentative beginnings of the mournful “Dark Road” to the gospel-bottomed gorgeousness of “Ghosts in My Machine,” she’s in full command of her considerable vocal powers. And it’s possible she’s never used them to such moving effect on a single record. Earlier Lennox or Eurythmics albums might have succumbed here and there to slight-seeming experiments in style, but Songs of Mass Destruction doesn’t dilly-dally. All swerves, even playful ones (see “Love Is Blind” and “Coloured Bedspread,” a synth-y song that wouldn’t seem so out of place on a recent Madonna record), are on-message: “Womankind” busts wide open not only because it needs to (a voice this big can’t be contained, it reminds us), but to demo empowerment, and the hopeful “Sing” signs off with a seconds-long African guest vocal. There’s an upside to the destruction of cultural wellness that led Lennox to write this record, and it’s artistic creation. Songs of Mass Destruction is a sterling, rock-solid, expert example. –Tammy La Gorce
↧
Jurema – Eu Nasci no Samba (1979) [Latin Music, Samba]
https://www.discogs.com/Jurema-Eu-Nasci-No-Samba/release/10326282 Advertisements Filed under: Latin Music, Samba, Soul, Vocal, World Music Tagged: 1979, Eu Nasci no Samba, Jurema, Latin Music, Samba, Soul, Vocal, World Music![]()
↧
περί κριτικής…
Η βιβλιοκριτική αποτελεί την ύπατη κατάντια της κριτικής. Ένα δίσκο κουτσά-στραβά τον ακούς, για να γράψεις δυο λόγια. Ένα κινηματογραφικό ή ένα θεατρικό έργο το ίδιο – πας και το βλέπεις και λες πέντε πράγματα. Αληθινά, δεν ξέρω αν κάποιος κάνει κριτικές σε δίσκους, ταινίες και θεατρικά χωρίς να τα έχει δει και ακούσει. Μπορεί… αλλά δεν έχω τρακάρει κάποιον. Ξέρω όμως, 1000%, πως «βιβλιοκριτικοί» γράφουνε για βιβλία, σε μεγάλα σάιτ και εφημερίδες, χωρίς να τα έχουν διαβάσει. Ξεδιάντροποι.
Έχουν ρίξει ένα φαστ-φουντ διαγώνιο διάβασμα, έχουν κοιτάξει τα λόγια στο οπισθόφυλλο, κανα δελτίο Τύπου και πάπαλα. Για να το παίξουν δε και «κάποιοι» πάνε και κάνουν συνέντευξη με το συγγραφέα(!), για να τους μιλήσει, τάχα-δήθεν, για τα «κρυφά νοήματα», για το «τι ήθελε να πει» εκεί κι αλλού και παραπέρα. Γιατί οι ίδιοι οι «κριτικοί», ως τεμπέληδες ή ως κωθώνια δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους.
Η συνέντευξη είναι απλή χαμαλοδουλειά κι είναι εύκολο πράμα. Αντιγράφεις 2000 λέξεις, που έχει πει ο άλλος και τέρμα. Δεν βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει. Η ουσία, εννοώ, είναι να γράψεις εσύ 2000 λέξεις για ένα βιβλίο, αφού θα το διαβάσεις προσεκτικά και ολόκληρο. Ένα δίσκο τον ακούς σε μισή ώρα, ένα έργο το βλέπεις σε δύο. Ένα βιβλίο 600 σελίδων θέλεις όμως 10 μέρες για να το διαβάσεις και να καταλάβεις εκείνα που πρέπει να καταλάβεις, κι επιπλέον χρόνο για να γράψεις γι’ αυτό. Αυτή είναι η διαφορά.
Έχουν ρίξει ένα φαστ-φουντ διαγώνιο διάβασμα, έχουν κοιτάξει τα λόγια στο οπισθόφυλλο, κανα δελτίο Τύπου και πάπαλα. Για να το παίξουν δε και «κάποιοι» πάνε και κάνουν συνέντευξη με το συγγραφέα(!), για να τους μιλήσει, τάχα-δήθεν, για τα «κρυφά νοήματα», για το «τι ήθελε να πει» εκεί κι αλλού και παραπέρα. Γιατί οι ίδιοι οι «κριτικοί», ως τεμπέληδες ή ως κωθώνια δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους.
Η συνέντευξη είναι απλή χαμαλοδουλειά κι είναι εύκολο πράμα. Αντιγράφεις 2000 λέξεις, που έχει πει ο άλλος και τέρμα. Δεν βάζεις το μυαλό σου να δουλέψει. Η ουσία, εννοώ, είναι να γράψεις εσύ 2000 λέξεις για ένα βιβλίο, αφού θα το διαβάσεις προσεκτικά και ολόκληρο. Ένα δίσκο τον ακούς σε μισή ώρα, ένα έργο το βλέπεις σε δύο. Ένα βιβλίο 600 σελίδων θέλεις όμως 10 μέρες για να το διαβάσεις και να καταλάβεις εκείνα που πρέπει να καταλάβεις, κι επιπλέον χρόνο για να γράψεις γι’ αυτό. Αυτή είναι η διαφορά.
Και μια άλλη. Τα μίντια δενπληρώνουν βιβλιοκριτικούς, πληρώνουν παρουσιαστές βιβλίων (που είναι ένα τελείως άλλο πράγμα). Ένας βιβλιοκριτικός θα πρέπει να πάρει τα φράγκα που πρέπει να πάρει για 2-3 βιβλία το μήνα (το πολύ). Μέσα σ’ ένα μήνα, όμως, ακούς ένα κάρο δίσκους και βλέπεις κι ένα κάρο ταινίες. Ή «διαβάζεις» καμμιά 20αριά βιβλία...
![a467.jpg]()
Η κριτική έχει ουσιαστικό νόημα μόνο όταν απευθύνεται στη γλώσσα του καλλιτέχνη, που σημαίνει πως δυνητικά θα τη διαβάσει.
Για τα καθ’ ημάς η κριτική έχει νόημα μόνο για τα ελληνικά πολιτιστικά… προϊόντα – και όχι για τα αμερικάνικα ή τα γιαπωνέζικα από τη στιγμή που είναι γραμμένη στη γλώσσα μας (στα ελληνικά δηλαδή). Δεν έχει ουσιαστικό νόημα, εννοώ, να κάνει κάποιος κριτική στην Ελλάδα για ένα δίσκο του Bruce Springsteen, γιατί δεν πρόκειται ποτέ ο Springsteen να ενδιαφερθεί για το τι θα γραφτεί για κείνον στη χώρα μας. Αντιθέτως έχει νόημα μια κριτική για ένα δίσκο τού Νταλάρα, επειδή πάντα υπάρχει πιθανότητα ο ίδιος να τη διαβάσει.
Η κριτική είναι δημόσιος γραπτός λόγος που απευθύνεται πρωτίστως στον δημιουργό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και το έργο του και συνεκδοχικά και από σπόντα στο κοινό. Ο σκοπός της, δε, είναι να αναδείξει κριτικά το προϊόν, όταν εκείνο αξίζει να αναδειχθεί, ή να επισημάνει τις ατέλειές του ή την ασημαντότητά του, συμβουλεύοντας και προτείνοντας πράγματα για τον καλλιτέχνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προκειμένου να βελτιωθεί κ.λπ.
Φυσικά, είναι σύνηθες το φαινόμενο καλλιτέχνες και κυρίως «καλλιτέχνες» να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους – να απαιτούν μόνον επαίνους και γλειψίματα. Αλλά ο κριτικός δεν πρέπει να μασάει, γιατί τότε ακυρώνεται.
Το να αδικήσει κάποιος καλός κριτικός ένα καλλιτεχνικό έργο, και περαιτέρω έναν καλλιτέχνη, είναι κι αυτό κάτι που συμβαίνει. Σπανιότερα όμως. Πιο συχνό είναι το φαινόμενο της υπερτίμησης. Που είναι κι αυτό ακόμη περισσότερο προβληματικό (εννοείται). Τότε, όμως, οι καλλιτέχνες σιωπούν. Ποτέ κανένας τους δεν διαμαρτυρήθηκε για τα παχιά λόγια, που μπορεί να γράφτηκαν για κείνον.
Για τα καθ’ ημάς η κριτική έχει νόημα μόνο για τα ελληνικά πολιτιστικά… προϊόντα – και όχι για τα αμερικάνικα ή τα γιαπωνέζικα από τη στιγμή που είναι γραμμένη στη γλώσσα μας (στα ελληνικά δηλαδή). Δεν έχει ουσιαστικό νόημα, εννοώ, να κάνει κάποιος κριτική στην Ελλάδα για ένα δίσκο του Bruce Springsteen, γιατί δεν πρόκειται ποτέ ο Springsteen να ενδιαφερθεί για το τι θα γραφτεί για κείνον στη χώρα μας. Αντιθέτως έχει νόημα μια κριτική για ένα δίσκο τού Νταλάρα, επειδή πάντα υπάρχει πιθανότητα ο ίδιος να τη διαβάσει.
Η κριτική είναι δημόσιος γραπτός λόγος που απευθύνεται πρωτίστως στον δημιουργό (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και το έργο του και συνεκδοχικά και από σπόντα στο κοινό. Ο σκοπός της, δε, είναι να αναδείξει κριτικά το προϊόν, όταν εκείνο αξίζει να αναδειχθεί, ή να επισημάνει τις ατέλειές του ή την ασημαντότητά του, συμβουλεύοντας και προτείνοντας πράγματα για τον καλλιτέχνη (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προκειμένου να βελτιωθεί κ.λπ.
Φυσικά, είναι σύνηθες το φαινόμενο καλλιτέχνες και κυρίως «καλλιτέχνες» να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους – να απαιτούν μόνον επαίνους και γλειψίματα. Αλλά ο κριτικός δεν πρέπει να μασάει, γιατί τότε ακυρώνεται.
Το να αδικήσει κάποιος καλός κριτικός ένα καλλιτεχνικό έργο, και περαιτέρω έναν καλλιτέχνη, είναι κι αυτό κάτι που συμβαίνει. Σπανιότερα όμως. Πιο συχνό είναι το φαινόμενο της υπερτίμησης. Που είναι κι αυτό ακόμη περισσότερο προβληματικό (εννοείται). Τότε, όμως, οι καλλιτέχνες σιωπούν. Ποτέ κανένας τους δεν διαμαρτυρήθηκε για τα παχιά λόγια, που μπορεί να γράφτηκαν για κείνον.
↧
More Pages to Explore .....
