Στην
παράδοση
(ας
το
πούμε
έτσι
) των
πιο προσφάτων
μεγαλόπνοων
άλμπουμ
τού
ιστορικού
τρομπετίστα
τού
AACM Wadada Leo Smith (αναφέρομαι
στο
“Ten Freedom Summers” στην
Cuneiform το
2012 και
στο
“The Great Lakes Suites” στην
φινλανδική
TUM το
2014 – και
για
τα
δύο
υπάρχουν
κριτικές
στο
δισκορυχείον) εντάσσεται
και
το
παρόν
2CD “America’s National Parks” [Cuneiform, 2016]. Είναι κάτι που επιχειρεί εδώ και μερικά χρόνια ο Smith – να ετοιμάσει κάποια πρότζεκτ, που να υπερβαίνουν το εφήμερο, ανακατεύοντας δύο… εξωμουσικά βαθύτερα ενδιαφέροντά του. Την πολιτική οικολογία (παλαιότερα με τις μεγάλες λίμνες, τώρα με τα πάρκα) και αυτή καθ’ αυτή την πολιτική (με τα «καλοκαίρια της ελευθερίας»). Πολιτική οικολογία όμως, και όχι σκέτο «οικολογία» (του στυλ… μην πετάς αποτσίγαρα στο δρόμο), επειδή ο Smith θεωρεί, και σωστά, πως η διαχείριση του περιβάλλοντος είναι, πρωτίστως, πολιτική πράξη, που άπτεται αντικρουόμενων οικονομικών συμφερόντων.
Προς τούτο ο αφροαμερικανός τρομπετίστας έχει ενεργοποιήσει ένα κάπως παλαιότερο σχήμα του, το Golden Quartet (έτσι ονομάστηκε το 2000, όταν δημιουργήθηκε), το οποίο τώρα, στο “America’s National Parks”, έχει μετατραπεί σε κουιντέτο. Η τρέχουσα line-up, λοιπόν, είναι η εξής: Anthony Davis πιάνο, Ashley Walters τσέλο, John Lindberg μπάσο, Pheeroan akLaff ντραμς και Jesse Gilbert βίντεο.
Το άλμπουμ αποτελείται από έξι μεγάλης διάρκειας κομμάτια (το μεγαλύτερο είναι τριάντα ένα λεπτά και το μικρότερο επτά), τα οποία αναφέρονται σε αντίστοιχα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ – κατά σειρά: New Orleans: The National Culture Park, Eileen Jackson Southern, Yellowstone, The Mississippi River, Sequoia/Kings Canyon National Parks, Yosemite.
Για κάθε ένα απ’ αυτά τα πάρκα ο Smith έχει δημιουργήσει έναν προσωπικό, αυτοσχεδιαστικό κόσμο, μέσα στον οποίο έχουν πρόσβαση, κατά πρώτον, οι ίδιοι οι μουσικοί του. (Φυσικά, έχουν υπάρξει κάποιες βασικές οδηγίες, κάποιες προσυνεννοήσεις, αλλά από ένα σημείο και μετά το όλον «πράγμα» παίρνει τον δικό του δρόμο, ηχώντας εντελώς αυτόνομα).
Από την άλλη δεν είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί κανείς τις επιμέρους διαφορές (από trackσε track εννοώ), καθώς εδώ υπεισέρχονται προσωπικά στοιχεία (τι μπορεί να νοιώθει ο ίδιος ο Leo Smith σε σχέση με κάθε έναν απ’ αυτούς τους «παραδείσους» ξεχωριστά) και γι’ αυτό πολύ συχνά, ακόμη και στο ίδιο track, μια ελεγειακή κατάσταση μπορεί να δίνει τη θέση της σε κάτι περισσότερο εξωστρεφές και αντιστρόφως.
Αυτή η συναισθηματική ποικιλία (ας την πούμε έτσι) καταγράφεται μεγαλοπρεπώς, βασικά, στο 31λεπτο “The Mississippi River: Dark and Deep Dreams Flow the River – a National Memorial Park c.5000 BC”, ένα κομμάτι που κυριαρχεί στο 2CD και που παρέχει όλες εκείνες τις «πληροφορίες» για το πρότζεκτ, για το πώς αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο Leo Smith τις… συνάψεις ανάμεσα σε κάτι ευρύτερο που τον απασχολεί ή τον ταράζει και στη μουσική (του).
Κοντολογίς, στο “America’s National Parks” κυριαρχεί μια πολυδιάστατη ροή, με σαφείς αναφορές στα… πατροπαράδοτα του AACM και ακόμη στην κλασική και τη σύγχρονη avant, με τις προτεραιότητες να σχετίζονται με τις μελωδικές/ ρυθμικές ανατροπές και το απρόσμενο – καθώς τα όργανα «υποδύονται» στην πορεία ποικίλους ρόλους.
