«Πόρτες κλειστές και καρδιές σφαλισμένες κι οι ζωές μας στον πάτο τραγικά νικημένες πόρτες κλειστές κι ούτε μια χαραμάδα για να μπει λίγο φως, στην ψυχή μας λιακάδα»Λαϊκά τραγούδια προτείνει στις
«Πόρτες Κλειστές» [Ιδιωτική Έκδοση, 2018] ο κιθαρίστας κ.λπ. των
Small Blues Trap Παναγιώτης Δάρας. Οπωσδήποτε τούτο το καλοφτιαγμένο
digipak αποτελεί μιαν έκπληξη, αν αναλογιστούμε το δισκογραφικό παρελθόν του καλού μουσικού – αν και, απ’ ό,τι φαίνεται, υπήρχε-υπάρχει κι άλλο παρελθόν, εκείνο του λαϊκού πάλκου, που δεν ήταν έως τώρα καταγραμμένο και που του δίνεται, με το παρόν
CD, η ευκαιρία να μας φανερωθεί. Κανένα πρόβλημα. Ακούμε… Και γράφουμε…
Ο Δάρας συνθέτει και φτιάχνει λόγια έχοντας φανερές αναφορές απ’ όλο το κυρίως σώμα του λαϊκού τραγουδιού – από τη δεκαετία του ’50 εννοώ, έως τα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80. Υπάρχει ο Τσιτσάνης θέλω να πω («Ήμουν με χαμόγελο»), ο Άκης Πάνου («Μισομάγκικο ‘τώρα’»), υπάρχουν η «γυφτιά» και τα «δήθεν» («Στο ταξί») και κάπως έτσι καθαρίζουμε να πούμε, καθότι όταν ρίχνεις τέτοιου τύπου… τροχιοδεικτικά ο προσανατολισμός δεν χάνεται με τίποτα.
Δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο να γράψεις σήμερα ένα λαϊκό άλμπουμ με νόημα. Που να μην ακούγεται εννοώ παλιοκαιρινό, αλλά και ούτε δηθενιά μεταμοντέρνα, μπερδεμένη με εντεχνολαϊκές θολούρες. Απαιτείται ισχυρή μερακλίδικη συνείδηση, σε σωστές δόσεις θυμοσοφία, στιχουργική επαφή με το ταραγμένο τώρα, πλήρης αποφυγή ενορχηστρωτικών εξυπνακισμών και εύκολων λύσεων (τεχνικών ή άλλων), εν τέλει η δύναμη να βάζεις στο κάδρο την πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα μιας μεγάλης και αμόλυντης παράδοσης… μπαίνοντας κι εσύ στο κάδρο με σεβασμό και γνώση. Αυτό πράττει ο Παναγιώτης Δάρας (κιθάρα, μπαγλαμάς, μπάσο, κρουστά, τραγούδι) με τους συνεργάτες του, τον Μιχάλη Καζάνα μπουζούκι, τον Αποστόλη Κουκουγιάννη μπουζούκι (σε δύο τραγούδια), την Αγγελική Παπαδά τραγούδι, φωνητικά και τον Δημήτρη Κάζα κρουστά (σ’ ένα τραγούδι).
Συνθέσεις με λαϊκό νόημα λοιπόν, ζεϊμπέκικα, χασάπικα, «χιώτικες» ρούμπες και άλλα διάφορα, που εναλλάσσονται με γούστο και με γνώμονα τη λειτουργικότητά τους, το συντονισμό ενός κλίματος γλεντιού, μέθεξης, συμμετοχής, αλλά και σωστού προβληματισμού στη βάση του, καθότι οι καιροί είναι σκληροί και η σκέψη, συχνά, αγκυλωμένη στην καθημερινή αγωνία για την επιβίωση – και άρα ένας πούρος λαϊκός δίσκος, δεν πρέπει ν’ αφήνει ούτε αυτό απ’ έξω.
Μπράβο, λοιπόν, στον Παναγιώτη Δάρα και την παρέα του, γι’ αυτό το θαυμάσιο άλμπουμ, που περιέχει τραγούδια-διαμάντια σαν την «Κατάρα» και το «Σε πέλαγο βαθύ» (στίχοι Βαγγέλης Βαλαχάς), και που όσο πιο πολύ τ’ ακούω, τόσο πιο πολύ με φτιάχνει.
Επαφή: www.facebook.com/panagiotis.daras.7
