Τον κιθαρίστα και διευθυντή ορχήστρας
Darrell Katz τον ξέρουμε από παλαιά. Όπως είχαμε γράψει και πριν από δυο χρόνια (περίπου):
«Η Jazz Composers Alliance Orchestra (JCAO) δεν είναι νεοφερμένη ορχήστρα. Περιφέρεται στην ανατολική μεριά των ΗΠΑ από 30ετίας, έχοντας στο παλμαρέ της συνεργασίες με τους Julius Hemphill, Sam Rivers και Oliver Lake. Ο Darrell Katz είναι από ’κείνα τα χρόνια ενορχηστρωτής, διευθυντής και παραγωγός της, κατορθώνοντας… να συντηρήσει (μέσα στα χρόνια) μια συμπαγή ομάδα».
Αυτή λοιπόν η ορχήστρα, υπό τον Darrell Katz, συμμετέχει και στο έσχατο “Jailhouse Doc With Holes In her Socks” [JCA Recordings, 2016], αλλά όχι μόνον αυτή…
Το συγκεκριμένο άλμπουμ, απ’ όποια πλευρά και να το δει κανείς, είναι ένα ιδιόμορφο κατασκεύασμα. Κατ’ αρχάς στην ολοκλήρωσή του συμμετέχουν τρεις διαφορετικές ορχήστρες. Η OddSong, η JCA Winds and Strings και η κλασική να-την-πούμε JCAO (με τον Oliver Lake στη line-up της). Αν και τη μερίδα του λέοντος την κατέχει η OddSong, οι παρουσίες των δύο άλλων σχηματισμών δεν είναι αμελητέες (αν σκεφθούμε πως το μοναδικό track τής JCAOείναι το μεγαλύτερο σε διάρκεια τού CD, αγγίζοντας τα 15 λεπτά).
Όμως και από ηχητικής/συνθετικής πλευράς το “Jailhouse Doc With Holes In her Socks” έχει ιδιαιτερότητες. Ο Katz δημιουργεί ένα έργο παράξενο, με σαφείς αναφορές στη σύγχρονη avant-garde, την jazz, την folk, τις μουσικές του κόσμου (βασικά το tango). Και τούτο προκειμένου να σχηματίσει τις κατάλληλες πλατφόρμες, για να «κάτσουν» πάνω οι στίχοι της ποιήτριας Paula Tatarunis(1952-2015). Μάλιστα διάφορα από τα tracks τού “Jailhouse Doc…” δεν είναι καινούριες συνθέσεις, αλλά παλαιότερο υλικό της JCAO, το οποίον ακούγεται αναμορφωμένο. Βασικά, την πολλή δουλειά εδώ την επωμίζεται η τραγουδίστρια Rebecca Shrimpton (με συμμετοχή και στα τρία σχήματα), ενώ, στην περίπτωση των OddSong η φωνή της συνοδεύεται από τέσσερα σαξόφωνα, ένα βιολί και ακόμη μαρίμπα και βιμπράφωνο. Το γεγονός πως απουσιάζουν τα ντραμς από το setting δίνει την ελευθερία στον Katzκαι τους μουσικούς του να δημιουργήσουν άλλα ρυθμικά αρχέτυπα, παίρνοντας βοήθεια από το βαρύτονο σαξόφωνο πρώτα-πρώτα, μα ακόμη και από το βιολί (που συχνά ακούγεται σαν ρυθμική κιθάρα!).
Σε γενικές γραμμές θα (ξανα)έλεγα πως έχουμε να κάνουμε μ’ ένα πολύ ιδιαίτερο άλμπουμ-άκουσμα. Κάτι που διαπιστώνεται και στον τρόπο που αντιμετωπίζεται η μοναδική versionτού CD, το track “LLAP Libertango”, που είναι στηριγμένο, φυσικά, στο “Libertango” του Astor Piazzolla. Χωρίς μπαντονέον βεβαίως, αλλά με το βιολί, τα πνευστά και τη φωνή να προκαλούν αυτοσχεδιάζοντας – επενδύοντας πάνω στην κλασική μελωδία.
