KEITH OXMAN: East of the Village [CAPRI 74145-2, 2017] Τενορίστας είναι ο Keith Oxman και το “East of the Village” είναι το ένατο άλμπουμ του – ένα άλμπουμ απολαυστικό, που χοντρικά θα το κατατάσσαμε στο hard bop, αν και κάτι τέτοιο δεν είναι εντελώς σωστό. Τέλος πάντων, εδώ έχουμε το τενόρο του Oxman, το άπιαστο χάμοντ του Jeff Jenkins και τέλος τα ντραμς του Todd Reid, σ’ ένα σετ, το οποίο, βασικά, αποτελείται από διασκευές. Από στάνταρντ δηλαδή, τα οποία οι τρεις μουσικοί τα… ανακατασκευάζουν από τη ρίζα τους.
Συνθέσεις λοιπόν των Jule Styne, Hank Mobley, Jimmy Van Heusen, Leonard Bernstein, George Gershwin κ.ά., οι οποίες κόβονται και ξαναράβονται για τα μέτρα ενός organ trio, που θέλει και μπορεί να γκρουβάρει ασύστολα. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εντυπωσιακό! Και δεν αναφέρομαι μόνο στις versions, μα και στα λίγα originals, που κατακρατούν όλο εκείνο το «άρωμα» των early sixties.
Είτε στα γρήγορα και μανιασμένα tracks(όπως στο εισαγωγικό “Bye bye baby” του Styne ή στο “Breeze” του James Hanley), είτε στις μπαλάντες (στο “Lucky to be me” του Bernstein π.χ.), είτε στα πιο κλασικά blues (στο φοβερό “East of the village” του Mobley φερ’ ειπείν) και οι τρεις μουσικοί είναι απίθανοι! Τα τραχιά soli του Oxman στο τενόρο, η ανατριχιαστική φευγάτη γκρούβα του Jenkins και βεβαίως τα κρατήματα και τα γεμίσματα του Reid είναι, όλα, έτσι δεμένα και παρουσιασμένα, ώστε στο τέλος εκείνο που μένει δεν είναι τίποτ’ άλλο από μια… βαριά ζαλάδα. Αλλά ωραία ζαλάδα!
THE MARK MASTERS ENSEMBLE: Blue Skylight [CAPRI 74143-2, 2017]
Θυμάμαι τους Mark Masters Ensemble (του bandleader και ενορχηστρωτή Mark Masters) από ένα παλαιότερο δισκάκι τους, το “Everything You Did” (επίσης στην CAPRI), στο οποίο διασκεύαζαν εξαιρετικά Steely Dan. Το «εξαιρετικά», δε, το έχουν ακόμη και όταν διασκευάζουν-αναπλάθουν, με το δικό τους μοναδικό τρόπο, Charles Mingus και Gerry Mulligan – κάτι, μάλλον περισσότερο δύσκολο… Κι είναι περίεργη αυτή η επιλογή, καθότι οι δύο τζαζ-ογκόλιθοι δεν συνδέονταν μεταξύ τους (αισθητικώς). Εννοώ πως άλλη ήταν η γεμάτη ορμή, δύναμη και πάθος μουσική του Mingusκαι άλλο πράγμα η coolμαεστρία του Mulligan. Παρά ταύτα, παρά αυτές τις όχι φαινομενικά μεγάλες διαφορές, οι Mark Masters Ensemble (τέσσερις σαξοφωνίστες, συν πιάνο-μπάσο-ντραμς, συν κάτι έξτρα βοήθειες σε μερικά tracks από τρομπέτα και τρομπόνι) ξέρουν να φέρνουν σε μια… τάξη το συνολικό αποτέλεσμα, εναλλάσσοντας τα κομμάτια του ενός και του άλλου, μεταφέροντάς μας από το… ζεστό, στο κρύο κ.ο.κ. Ο τρομπετίστας Tim Hagans, που έχει γράψει τις liner notesστο CD, ενώ τονίζει τις βασικές διαφορές των συνθέσεων των Mingus και Mulligan γράφει και για κάτι κοινό – τον τρόπο, βασικά, που αυτοσχεδίαζαν δίνοντας αξία στην κάθε νότα (όσο κοινότοπο και ν’ ακούγεται κάτι τέτοιο, έχει το νόημά του). Επίσης, ο Hagans γράφει για κάποια κοινή εμφάνισή τους στο φεστιβάλ του Montreux του 1975, όταν η μπάντα στην οποία συμμετείχαν αμφότεροι διασκεύασε το “Take the ‘A’ train”. Ναι! Το βίντεο υπάρχει στο YouTube και μπορεί ο καθείς ν’ απολαύσει τη στιγμή, τα λίγα λεπτά, όταν αυτοί οι δύο μάστερ συνυπάρχουν, καθώς αφήνονται μόνοι τους… στον κόσμο τους. Μεγάλη στιγμή! Όπως μεγάλες στιγμές παρουσιάζει και το “Blue Skylight” CD, ξεφεύγοντας θα έλεγα (και ως επιλογές ακόμη-ακόμη) από το αναμενόμενο. Στα highlights τα “Monk, Bunk and Vice Versa” και “So long Eric (Dolphy)” του Mingus, όπως και τα λιγότερα γνωστά του Mulligan “Out back of the barn” και “Wallflower”.
![Midnight North - End of the Night (2013) [Hi-Res]](http://lossless-galaxy.ru/uploads/posts/2017-03/thumbs/1490190516_cover.jpg "Midnight North - End of the Night (2013) [Hi-Res]")
[/center...
