Έχοντας, λοιπόν, στη δούλεψή του μιαν ομάδα μουσικών την οποίαν αποτελούν οι Lucas Pino τενόρο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, Alex Wintz κιθάρα, Genn Zaleski πιάνο, Dave Baron μπάσο και Jimmy McBride ντραμς, ο Finzer απλώνει μια σειρά έξοχων δικών του συνθέσεων (η μόνη διασκευή, εδώ, αφορά στο “Single petal of the rose” του Duke Ellington), με προδιάθεση πολύ σεμνά «γκρουβάτη». Βασικά εννοώ αυτό το πολύ ωραίο, ήσυχο vibe όχι μόνο από το τρομπόνι, αλλά και από την κιθάρα (που έχει, και αυτή, πολύ χρόνο και μερίδιο ευθύνης στο οριστικό αποτέλεσμα). Το “Again and again” π.χ. είναι μια θαυμάσια «κυκλική» σύνθεση, με το βασικό μελωδικό θέμα να έρχεται και να επανέρχεται, και να εμπλουτίζεται ανεπαίσθητα, με νέα μέτρα, δίχως ποτέ να χάνεται ή να επαναλαμβάνεται. Αυτό και μόνο δείχνει τη μαεστρία του Finzer, o οποίος μεγαλουργεί, φανερώνοντας παικτική δύναμη και δεξιοτεχνία και στο πολύ γρήγορο “Race to the bottom” – με όλη την μπάντα, εδώ, να φεύγει με χίλια. Άλλου τύπου, τώρα, το “Lullaby for an old friend” (βαθύ, μελαγχολικό track, γραμμένο για κάποιαν απώλεια) και τυπικό up-tempo το αμέσως μετά “Dance of persistence”, που σουινγκάρει με τέχνη, φέρνοντας την μπάντα ξανά σε μια φουριόζα κατάσταση.
Έχοντας, λοιπόν, στη δούλεψή του μιαν ομάδα μουσικών την οποίαν αποτελούν οι Lucas Pino τενόρο σαξόφωνο, μπάσο κλαρίνο, Alex Wintz κιθάρα, Genn Zaleski πιάνο, Dave Baron μπάσο και Jimmy McBride ντραμς, ο Finzer απλώνει μια σειρά έξοχων δικών του συνθέσεων (η μόνη διασκευή, εδώ, αφορά στο “Single petal of the rose” του Duke Ellington), με προδιάθεση πολύ σεμνά «γκρουβάτη». Βασικά εννοώ αυτό το πολύ ωραίο, ήσυχο vibe όχι μόνο από το τρομπόνι, αλλά και από την κιθάρα (που έχει, και αυτή, πολύ χρόνο και μερίδιο ευθύνης στο οριστικό αποτέλεσμα). Το “Again and again” π.χ. είναι μια θαυμάσια «κυκλική» σύνθεση, με το βασικό μελωδικό θέμα να έρχεται και να επανέρχεται, και να εμπλουτίζεται ανεπαίσθητα, με νέα μέτρα, δίχως ποτέ να χάνεται ή να επαναλαμβάνεται. Αυτό και μόνο δείχνει τη μαεστρία του Finzer, o οποίος μεγαλουργεί, φανερώνοντας παικτική δύναμη και δεξιοτεχνία και στο πολύ γρήγορο “Race to the bottom” – με όλη την μπάντα, εδώ, να φεύγει με χίλια. Άλλου τύπου, τώρα, το “Lullaby for an old friend” (βαθύ, μελαγχολικό track, γραμμένο για κάποιαν απώλεια) και τυπικό up-tempo το αμέσως μετά “Dance of persistence”, που σουινγκάρει με τέχνη, φέρνοντας την μπάντα ξανά σε μια φουριόζα κατάσταση.