Chelsey Danfield • Cowboy Жанр : Alt. Country Страна : Canada Год издания : 2017 Аудиокодек : MP3 Тип рипа : tracks Битрейт аудио : 320 kbps Продолжительность : 00:46:23 Наличие сканов в содержимом раздачи : нет 01.
(Alt. Country) Chelsey Danfield - Cowboy - 2017, MP3, 320 kbps
↧
↧
(Alt. Country Rock/Blues/Americana) Casey Daniels Band - Bible On The Dash - 2017, MP3, 320 kbps
Casey Daniels Band • Bible On The Dash Жанр : Alt. Country Rock/Blues/Americana Страна : USA (Denison TX) Год издания : 2017 Аудиокодек : MP3 Тип рипа : tracks Битрейт аудио : 320 kbps Продолжительность : 00:39:23 Наличие сканов в содержимом раздачи : нет 01.
↧
Oleta Adams - Moving On (1995) FLAC (image + .cue)
Artist: Oleta Adams | Album: Moving On | Label: Fontana / Mercury | Catalog #: 314 528 684-2 | Released: 1995 | Genre: Soul, Jazz | Country: USA | Duration: 00:56:12
↧
Thomas Anders - Pures Leben (2017) FLAC (tracks + .cue)
Artist: Thomas Anders | Album: Pures Leben | Released: 2017 | Genre: Pop, Eurodance | Country: Germany | Duration: 00:48:23
↧
Ut New Trolls - Do Ut Des (2013) WV (image + .cue)
Artist: Ut New Trolls | Album: Do Ut Des | Released: 2013 | Genre: Rock, Prog Rock | Country: Italy | Duration: 00:42:31
↧
↧
Timmy Thomas – Why Can't We Live Together - The Best Of The TK Years 1972-81 (1998) FLAC (tracks + .cue)
Artist: Timmy Thomas | Album: Why Can't We Live Together - The Best Of The TK Years 1972-81 | Released: 1972-1981/1998 | Label: Westside – WESM 552 | Genre: Electronic, Disco | Country: USA | Duration: 01:18:46
↧
Vittorio De Scalzi - La storia dei New Trolls-Concerto Grosso Live (2001) FLAC (image + .cue)
Artist: Vittorio De Scalzi | Album: La storia dei New Trolls-Concerto Grosso Live | Released: 2001 | Genre: Rock, Symphonic Rock | Country: Italy | Duration: 00:53:33
↧
Billy Ray Cyrus – Big Bang Concert Series – Live (2017)
320 kbps | 115 MB | LINKS
Garth Brooks was far and away the biggest country music star of the 1990s, but Billy Ray Cyrus was the artist who best exemplified how Nashville’s take on the music business had changed in that decade. Brooks was the first country act who was introduced to the world with the same degree of marketing savvy and commercial calculation as a major pop star, and with results nearly any pop star would envy.
Tracklist:
1. Under The Hood (Live) (3:06)
2. Old Kentucky (Live) (2:25)
3. Word By Heart (Live) (3:10)
4. Time For Letting Go (Live) (4:23)
5. Some Gave All (Live) (5:05)
6. It Could’ve Been Me (Live) (3:52)
7. It’s All The Same To Me (Live) (4:09)
8. I Give My Heart To You (Live) (4:08)
9. Trail Of Tears (Live) (3:49)
10. Achy Breaky Heart (Live) (6:46)
11. Busy Man (Live) (3:20)
12. Shot Full Of Love (Live) (4:40)
↧
Allen Toussaint – Southern Nights (2017)
320 kbps | 242 MB | LINKS
Tracklist:
01. Last Train (02:59)
02. Southern Nights (03:36)
03. Night People (Remastered) (04:21)
04. Soul Sister (02:50)
05. Happiness (Remastered) (03:26)
06. Country John (Remastered Single Version) (04:28)
07. Out of the City (Into Country Life) (03:37)
08. Viva La Money (Remastered) (03:34)
09. Worldwide (02:43)
10. She Once Belonged to Me (02:51)
11. Shoo-Ra (03:30)
12. Goin’ Down (02:59)
13. I’ve Got to Convince Myself (02:43)
14. River Boat (02:35)
15. Touch of Love (03:10)
16. We Are One (03:26)
17. Motion (Remastered) (06:03)
18. My Baby Is the Real Thing (03:05)
19. Mi Amour (03:44)
20. The Optimism Blues (Remastered) (03:05)
21. With You In Mind (Remastered) (03:43)
22. What Do You Want the Girl to Do? (03:40)
23. Victims of the Darkness (03:31)
24. What Is Success (03:15)
25. On Your Way Down (03:58)
26. Lover of Love (03:15)
27. Turvalon (04:15)
28. To Be With You (Remastered) (03:25)
29. Electricity (02:33)
30. You Will Not Lose (03:42)
↧
↧
Chelsey Danfield – Cowboy (2017)
320 kbps | 112 MB | LINKS
Vocals: Chelsey Danfield
Russ Pahl: Guitar Steel, Dobro
Jeff Taylor: Piano, Keys, Accordion
Dennis Crouch: Upright Bass
Greg Morrow: Drums and percussion
Tim Crouch: Acoustic Guitar , Mandolin, Fiddles, Banjo
↧
Hills – Alive At Roadburn (2017)
160 kbps | 110 MB | LINKS
Forever destined to stand within Goat’s shadow, label-mates Hills may miss out on the hype & glory that the aforementioned psychedelic tribe get. Or they may not, depending on your point of view as to whether they are one and the same band. Forever entwined in mystery, where the former is getting slightly over-egged, Hills have left it to the music to do the talking. Over the course of three albums, Hills, Master Sleeps and Frid, they have created an other-worldy kind of music which takes in psychedelic extremes of dance, space rock and as in keeping with Goat’s breakthrough release, world music.
It is in the live arena that Hills truly excel and having wowed the crowd at Liverpool Psych Fest in 2015, they did the same thing again at the ever impressive Roadburn Festival. Joining a growing number of artists to have released a live recording of their show at this festival, Hills throw in another worthy addition to their increasing music collection.
The thing with Hills is that whilst they sound good on studio releases, live they take those songs and stretch them out into new forms. Always recognisable, they look for that main trigger, the part of the song which gets you hooked and they go for it. Not for them a facsimile of the recorded output, and that urge to continue to explore becomes a pivotal part of the live experience. It also sets them out as true psychedelic warriors and in a genre which is struggling to retain an identity, a beacon of pulsating light in the space rock wilderness.
by Martyn Coppack
↧
ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ η ροκ καριέρα του μέχρι την «Εκδίκηση της Γυφτιάς»
Σαν χθες, πριν 6 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Παπάζογλου. Εδώ αναδημοσιεύω ένα κείμενο, σχετικό με τη ροκ καριέρα του, που το έγραψα για το περιοδικό Μετρονόμος [τεύχος 61, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2016].
Σε μια παλιά συνέντευξή του στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi (τεύχος 166, Ιανουάριος 1987) ο Νίκος Παπάζογλου θυμόταν σχετικά με το ξεκίνημα των ροκ χρόνων του:
«Το πρώτο πράγμα που με συγκλόνισε ήταν η απεργία του 15% (σ.σ. η απεργία των εκπαιδευτικών στις αρχές του 1963 και οι φοιτητικοί αγώνες του 15% για την παιδεία, στο τέλος του ’62 και τις αρχές του ’63), που ήτανε το σημαντικό γεγονός της νεολαίας – όπως συνέβαινε και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου τα παιδιά είπαν δεν πάτε στο διάολο κι εσείς και ο ψυχρός πόλεμος. Άσχετα με το τι φαινόταν σαν αίτημα, το κύριο αίτημα του 15% ήταν βασικά η ελευθερία της έκφρασης. Από εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν πολλά πράγματα, όπως το τραγούδι διαμαρτυρίας (σ.σ. στην Αμερική). Αυτό ήταν που με συγκινούσε στο ροκ εν ρολ. Ο Πρίσλεϊ δεν μου έλεγε τίποτα, παρότι ο νέος αυτός ήχος ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Αυτό που με τράβηξε σαν περιεχόμενο ήταν το τραγούδι της περιόδου του πολέμου της Παλαιστίνης (σ.σ. ο Πόλεμος των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του ’67) και του Βιετνάμ. Έχω συνδυάσει, δεν ξέρω πώς, τα γεγονότα της Λωρίδας της Γάζας (σ.σ. το 1967) με το “Eve of destruction” (σ.σ. το θρυλικό αντιπολεμικό/ κοινωνικοπολιτικό τραγούδι τού P.F. Sloan που είχε πει ο Barry McGuire το 1965). Νιώθοντας λοιπόν κι εγώ αυτή την κραυγή διαμαρτυρίας που έβραζε μέσα μου άρχισα να ασχολούμαι με την κιθάρα και μαζί με διάφορους φίλους από το σχολείο αρχίζουμε να φτιάχνουμε συγκροτήματα, στα οποία παίζουμε τραγούδια σε αυτό το πνεύμα. Με τον Νέστορα Δάνα είχαμε φτιάξει ένα που πήγαινε αρκετά καλά κι έτσι σε μια περίοδο που ο Πασχάλης των Olympians πήγαινε στο στρατό με φώναξαν εμένα στη θέση του. Τότε πρωτοδούλεψα επαγγελματικά, πράγμα που αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο».
Σε μια παλιά συνέντευξή του στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi (τεύχος 166, Ιανουάριος 1987) ο Νίκος Παπάζογλου θυμόταν σχετικά με το ξεκίνημα των ροκ χρόνων του:
«Το πρώτο πράγμα που με συγκλόνισε ήταν η απεργία του 15% (σ.σ. η απεργία των εκπαιδευτικών στις αρχές του 1963 και οι φοιτητικοί αγώνες του 15% για την παιδεία, στο τέλος του ’62 και τις αρχές του ’63), που ήτανε το σημαντικό γεγονός της νεολαίας – όπως συνέβαινε και στον υπόλοιπο κόσμο, όπου τα παιδιά είπαν δεν πάτε στο διάολο κι εσείς και ο ψυχρός πόλεμος. Άσχετα με το τι φαινόταν σαν αίτημα, το κύριο αίτημα του 15% ήταν βασικά η ελευθερία της έκφρασης. Από εκείνη την περίοδο ξεκίνησαν πολλά πράγματα, όπως το τραγούδι διαμαρτυρίας (σ.σ. στην Αμερική). Αυτό ήταν που με συγκινούσε στο ροκ εν ρολ. Ο Πρίσλεϊ δεν μου έλεγε τίποτα, παρότι ο νέος αυτός ήχος ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Αυτό που με τράβηξε σαν περιεχόμενο ήταν το τραγούδι της περιόδου του πολέμου της Παλαιστίνης (σ.σ. ο Πόλεμος των Έξι Ημερών τον Ιούνιο του ’67) και του Βιετνάμ. Έχω συνδυάσει, δεν ξέρω πώς, τα γεγονότα της Λωρίδας της Γάζας (σ.σ. το 1967) με το “Eve of destruction” (σ.σ. το θρυλικό αντιπολεμικό/ κοινωνικοπολιτικό τραγούδι τού P.F. Sloan που είχε πει ο Barry McGuire το 1965). Νιώθοντας λοιπόν κι εγώ αυτή την κραυγή διαμαρτυρίας που έβραζε μέσα μου άρχισα να ασχολούμαι με την κιθάρα και μαζί με διάφορους φίλους από το σχολείο αρχίζουμε να φτιάχνουμε συγκροτήματα, στα οποία παίζουμε τραγούδια σε αυτό το πνεύμα. Με τον Νέστορα Δάνα είχαμε φτιάξει ένα που πήγαινε αρκετά καλά κι έτσι σε μια περίοδο που ο Πασχάλης των Olympians πήγαινε στο στρατό με φώναξαν εμένα στη θέση του. Τότε πρωτοδούλεψα επαγγελματικά, πράγμα που αποδείχτηκε πολύ χρήσιμο».
 |
| Ο Νίκος Παπάζογλου με τους Ronnie and Those (δεύτερος από δεξιά) |
Το πρώτο συγκρότημα στο οποίο διακρίθηκε ο Νίκος Παπάζογλου σαν κιθαρίστας και τραγουδιστής ήταν οι Ronnie and Those, οι οποίοι σχηματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη περί τα μέσα του 1965. Μέλη τους ήταν ο κιθαρίστας Νέστωρ Δάνας βεβαίως, ο οργανίστας Γιώργος Πεντζίκης και ο κιθαρίστας Μπάμπης Λασκαράκης (μεταξύ άλλων). Οι Ronnie and Those μπορεί να μην πρόλαβαν να ηχογραφήσουν άφησαν όμως όνομα, που πέρασε τα σύνορα της πόλης. Έτσι στο περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί έχουμε μιαν από τις πρώτες αναφορές στο όνομα του Παπάζογλου, όταν στο τεύχος 63 της 7/9/1966 ο Λευτέρης Κογκαλίδης γράφει:
«Ένας θαυμάσιος τραγουδιστής ξεφύτρωσε απ’ το γνωστό στους μουσικούς κύκλους της μακεδονικής πρωτεύουσας συγκρότημα Ρόννι εντ Δόουζ. Λέγεται Νίκος Παπάζογλου και γράφει μόνος του τραγούδια σε στυλ Ντύλαν».
 |
| O Νίκος Παπάζογλου τραγουδά με τους Olympians |
Στις αρχές του ’67 ο Παπάζογλου κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα στην καριέρα του, παίρνοντας τη θέση του στρατευμένου Πασχάλη στους Olympians. Η επιτυχία τους στο κέντρο Χαβάη κρατάει μέχρι το φθινόπωρο του 1967, όταν ο Παπάζογλου συνδέει το όνομά του με την πιο ροκ περίοδο του γκρουπ τραγουδώντας ανάμεσα σε άλλα το “Paperback writer” των Beatles και το “Mercy mercy”, που είχε πει πρώτος ο Dοn Covay και στη συνέχεια οι Rolling Stones.
 |
| Ο Νίκος Παπάζογλου με τους Blow Up (τρίτος από αριστερά) |
Συνέχεια με τους Olympians δεν θα υπάρξει κι έτσι περί τον Οκτώβρη του ’67 ο Παπάζογλου θα μπει σ’ ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν ποτέ στη Θεσσαλονίκη (έτσι λένε οι φήμες δηλαδή) τους Blow Up (προφανώς όνομα δανεισμένο από την ταινία του Αντονιόνι). Διαβάζουμε στους Μοντέρνους Ρυθμούς (τεύχος 91, της 25/10/1067):
«Μπλόου απ ονομάζεται το νέο συγκρότημα που εδημιούργησαν τρία παλαιά μέλη των Ολύμπιανς και που εμφανίζεται με μεγάλη επιτυχία στο αγαπημένο κέντρο της θεσσαλονικιώτικης νεολαίας Χαβάη. Οι Μπλόου απ αποτελούνται από τους εξής: Νίκος Παπάζογλου. Είναι 19 ετών και παλαιότερα τραγουδούσε με τους Ολύμπιανς. Του αρέσουν πολύ ο Μπομπ Ντύλαν και οι Μπητλς. Στις ελεύθερες ώρες του ασχολείται πολύ με την φολκ μιούζικ(…)».
Φαίνεται λοιπόν πως το φολκ και ο Dylan ήταν οι μόνιμες αγάπες του Νίκου Παπάζογλου εκείνα τα χρόνια, παρότι οι Blow Up (που έζησαν δυο μήνες μ’ αυτή την εξαμελή σύνθεση) ήταν χωμένοι στη soul και το rhythm n’ blues, προσφέροντας στο κοινό της Χαβάης δυναμικές βραδιές.
Ο Παπάζογλου προσανατολισμένος φυσικά και προς το ροκ φτάνει, στις αρχές του ’68, να τραγουδήσει ακόμη και με τους M.G.C. στην Αθήνα, στο κλαμπ Λεωνίδας, ενώ εκείνο που διαδίδεται γενικώς πως υπήρξε μέλος των Fratelli δεν είναι σωστό. Απλώς είχε συνεργαστεί κάποιες λίγες φορές μαζί τους. Όπως σημείωνε και ο Τάσος Ψαλτάκης στο περιοδικό Μουσική(1984):
«Στους Fratelli έπαιζαν τότε ο Θόδωρος Παπαντίνας κιθάρα, ο Γιάννης Καντζός κιθάρα, ο Στέλιος Φωτιάδης μπάσο, ο Γιώργος Πεντζίκης όργανο, ο Λεωνίδας Σταματιάδης τύμπανα, ενώ ο Μίμης Αντωνόπουλος τραγουδούσε. Ένα φεγγάρι τραγούδησε και ο Νίκος Παπάζογλου...».
 |
| Ο Νίκος Παπάζογλου με τους Μακεδονομάχους |
Βασικά εκείνη την εποχή ο Παπάζογλου ήταν τραγουδιστής στα κλαμπ, κάτι που έσπασε, σαν κατάσταση, όταν δημιουργήθηκαν οι Μακεδονομάχοι. Θυμόταν ο μακαρίτης μάνατζερ του γκρουπ Τάσος Ψαλτάκης (πάντα από τη Μουσική):
«Από τους Fratelli, που διέλυσαν το καλοκαίρι του 1969, έγιναν τον Οκτώβριο του 1971 οι Μακεδονομάχοι, στους οποίους έπαιζαν ο Θόδωρος Παπαντίνας, ο Γιάννης Καντζός, ο Λεωνίδας Σταματιάδης, ο Μάκης Γιαπράκας μπάσο, ενώ τραγουδούσε μαζί τους για περίοδο τεσσάρων μηνών ο Νίκος Παπάζογλου. Οι Μακεδονομάχοι έπαιξαν στο χορό των εγκαινίων της Λέσχης Αξιωματικών Κιλκίς, σαν κλου της βραδιάς, με πολύ καλή αμοιβή για την εποχή (20 χιλιάδες δραχμές) και με ονόματα πριν απ’ αυτούς, όπως ο Μητροπάνος κ.ά. Έκαναν μάλιστα προκλητική εμφάνιση (φιλιά στόμα με στόμα στο πάλκο, γεννητικά όργανα απ’ έξω...), που τους στοίχισε, τρεις μέρες μετά, την οριστική διάλυσή τους από την Εθνική Ασφάλεια... Θυμάμαι, είχε έρθει στο υπόγειο κλαμπ Χαβάη ο Μπουζιάνης (σ.σ. κάποιος αστυνόμος προφανώς) με άλλους τρεις της Ασφαλείας λέγοντας: “Μακεδονομάχοι, μαζέψτε τα κλαπατσίμπανα και δρόμο... Όπου παίζετε γίνεται γιάφκα αναρχοκομμουνιστών και χαπάκηδων. Γι’ αυτό τέρμα... Ένας-ένας μπορείτε να παίξετε σε άλλα γκρουπ, αλλά όλοι μαζί ποτέ...”. Ο Παπαντίνας που είχε αντιρρήσεις πήρε τη “δόση” του όλο το απόγευμα στην Ασφάλεια...».
Να συμπληρώσουμε μόνο πως τόσο οι Fratelli, όσο και οι Μακεδονομάχοι (που έπαιζαν hard rockβασικά) δεν άφησαν κάτι ηχογραφημένο.
Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τον Ζηλωτή, το επόμενο και συγχρόνως τελευταίο συγκρότημα της εποχής στο οποίο υπήρξε μέλος ο Νίκος Παπάζογλου. Θυμάται ο ίδιος (πάντα από τον Ήχο):
«Στην περίοδο ’70-’71 άρχισα να ασχολούμαι με το στούντιο (ναι, από τότε το έχω ξεκινήσει). Λίγο αργότερα φτιάχνουμε και το τελευταίο συγκρότημα εκείνης της εποχής, μιας και πιστεύαμε πως είχαμε ακόμη πολλά να προσφέρουμε. Το όνομα ήταν Ζηλωτής και οι άλλοι μουσικοί ήταν ο Σαράντης Κασσάρας, ο Μπάμπης Λασκαράκης και ο Γιώργος Στάντζος (σ.σ. και ο ντράμερ Ρούλης Πυρίλης). Εκείνη την εποχή είχαν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό οι Aphrodite’s Child και όλα τα ελληνικά συγκροτήματα τους ζηλεύαμε. Πήγαινες στο Παρίσι και νόμιζες ότι βρισκόσουν στην Πλάκα. Εμείς πηγαίναμε στη Γερμανία, στο Άαχεν, όπου και γνωριστήκαμε με διάφορα συγκροτήματα, όπως οι Rufus Zuphall, οι CAN και σε μια βομβαρδισμένη φάμπρικα φτιάξαμε έξι αριστουργηματικά τραγούδια, τα οποία όμως τα ηχογραφήσαμε σε demo στην Ιταλία (σ.σ. με παραγωγό τον Νίκο Παπαθανασίου, αδελφό του Βαγγέλη Παπαθανασίου). Δεν ενδιαφέρθηκε κανένας και έτσι το όλο θέμα έληξε».
Δυστυχώς, αυτά τα τραγούδια εξακολουθούν δεκαετίες μετά να μην είναι διαθέσιμα. Ανάμεσά τους και το «Χτες βράδυ» (με αγγλικό βεβαίως στίχο), που το μάθαμε από το «Χαράτσι» το 1984.
Η προσπάθεια με τον Ζηλωτή έληξε άδοξα, έτσι στο τέλος του 1972 ο Νίκος Παπάζογλου βρίσκεται και πάλι στη Θεσσαλονίκη, πιάνοντας δουλειά στα κλαμπ.
Από μια καταχώρηση στα Επίκαιρα (τεύχος 227, 8-14/12/1972) διαβάζουμε τη Σαμάνθα να λέει:
«Αν σας τραβάει το ίδιο η μουσική ποπ και το μπουζούκι πιο κατάλληλη εκλογή από το Δάφνις και Χλόη, στην οδό Αγίας Σοφίας, δεν νομίζω ότι υπάρχει. Σε μια επίσκεψη-αστραπή στη Θεσσαλονίκη χάρηκα από κοντά το νέο πρόγραμμα του καταστήματος, για το οποίο ξανάγραψα πρόσφατα. Συνδυάζει την προσφορά στον πελάτη μοντέρνων ρυθμών, απαλής μελωδίας και ελληνικών τραγουδιών σε στυλ ποπ, που αποδίδει ένας νεαρός τραγουδιστής, ο Νίκος Παπάζογλου, καθώς επίσης και λαϊκών επιτυχιών από το συγκρότημα του βιρτουόζου του μπουζουκιού Γιώργου Χριστοδούλου. Το ουίσκι στοιχίζει 70 δραχμές, όπως και οι ξηροί καρποί».
Εκείνα τα χρόνια (1973-74) ηχογραφούνται, τελικά, και τα πρώτα τραγούδια τού Νίκου Παπάζογλου, τα οποία αποδίδει ο Πασχάλης. Είναι τα «Ανία», «Είναι αργά», που ακούγονται στο LP «Φίλοι και Αδελφοί» [Philips, 1973], καθώς και η «Γαλάζια θάλασσα» από το LP «Το Τραγούδι μου» [Philips, 1974].
Πάλι ο λόγος στον Νίκο Παπάζογλου:
«Τον καιρό που παίζαμε στα διάφορα κλαμπ εγώ έτρεχα στα παραδίπλα μαγαζιά και έβλεπα τους λαϊκούς μουσικούς και τον τρόπο που συνεννοούνταν μεταξύ τους, και άρχισα να μελετάω και τη λαϊκή μουσική και να γίνεται αυτή η μίξη μέσα μου. Μετά την αποτυχία λοιπόν του Ζηλωτή κλείστηκα στον εαυτό μου και ξαναβγήκα το ’76, όταν με έβγαλε στην κυριολεξία ο Σαββόπουλος ζητώντας μου να συμμετάσχω στους Αχαρνής. Γνωρίζομαι τότε με τον Μπουλά, το Ρασούλη, τον Ξυδάκη και άλλους και βγάζουμε την Εκδίκηση της Γυφτιάς».
Το ημερολόγιο έγραφε πια… 1978.
Οι φωτογραφίες των Ronnie and Those, Olympiansκαι Blow Upπροέρχονται από το βιβλίο του Νίκου Σάρρου «Τα ελληνικά μουσικά συγκροτήματα των sixties / Ένα φωτογραφικό λεύκωμα» [Εκδόσεις Μισκής, 2015]
↧
Pete Seeger – Sing Out America! ~ The Best Of Pete Seeger (2014)
320 kbps | 303 MB | LINKS
CD 1
1. Turn Turn Turn (Live) (3:12)
2. Wayfaring Stranger (1:14)
3. John Henry (4:29)
4. Union Maid (2:08)
5. Deliver the Goods (2:25)
6. Liza Jane (2:40)
7. The Coast of High Barbary (2:31)
8. Teeroo Teeroo (2:28)
9. Erie Canal (3:17)
10. All I Want (2:57)
11. Casey Jones (2:11)
12. Talking Union (2:58)
13. The Sinking of the Reuben James (3:06)
14. Wimoweh (3:00)
15. Midnight Special (2:49)
16. So Long (3:20)
17. Lonesome Traveller (2:40)
18. The Wreck of the John B (2:23)
19. Kisses Sweeter than Wine (3:00)
20. The Roving Kind (2:45)
21. I Know where I’m Going (2:58)
22. On Top of Old Smokey (2:42)
23. Tzena Tzena Tzena (2:10)
24. Hard Ain’t it Hard (3:03)
25. When the Saints Go Marching In (2:37)
CD 2
1. If I Had a Hammer (2:14)
2. Where Have all the Flowers Gone? (1:56)
3. Red River Valley (2:07)
4. This Land is Your Land (2:49)
5. Shenandoah (1:48)
6. Molly Malon (2:19)
7. Talking Blues (2:04)
8. Oh Susanah (1:15)
9. Barbara Allen (Live) (2:49)
10. The Big Rock Candy Mountain (3:04)
11. What Shall we do with a Drunken Sailor? (2:14)
12. Time’s a Getting Hard (2:21)
13. Foggy Foggy Dew (1:58)
14. Johnny Has Gone for a Soldier (2:25)
15. Rifleman of Birmingham (2:11)
16. The Wreck of OID 97 (1:50)
17. Delia’s Gone (1:34)
18. Around and Around Old Joe Clark (Live) (3:41)
19. I’ve been Working on the Railroad (1:26)
20. St James Infirmary (2:32)
21. Blue Tailed Fly (Jimmy Cracked Corn) (2:34)
22. Wagoner’s Lad (1:24)
23. Living in the Country (Live) (2:07)
24. Ida Red (1:56)
25. We Shall Overcome (Live) (4:40)
↧
↧
311 Música sin usura 17-04-2017 Notas de película V
Quinto paisaje sobre las notas que dan forma a las imágenes.
Recorremos la geografía y sus músicas.
Para más detalles:
slumdar2.wordpress.com
TIME AND TRACK LIST
01.-00:00:00 toti soler (truman) todos os sonhos do mundo
02.-00:09:10 ryuichi sakamoto (the revenant) killing hawk
03.-00:12:41 dario marianelli (everest) lost
04.-00:16:52 cliff martinez (the knick) aortic aneurysm junior
05.-00:20:31 austin wintory (journey) atonement
06.-00:28:34 angel illarramendi (el hijo de la novia) me quieres lejos
07.-00:33:28 oscar isaac (a propósito de llewyn davis) green green rocky road
08.-00:40:01 sattar oraki (a separation) end title
09.-00:42:29 alberto iglesias (ma ma) ma ma
10.-00:47:53 eduardo noya (mommy) hope at the front door
11.-00:52:15 john williams (la lista de schindler) immolation (with our lives, we give life)
12.-00:56:56 stanley myers (the deer hunter) cavatina
13.-01:01:17 stephen rennicks ( room) new end
14.-01:07:16 rachel portman (chocolat)caravan
15.-01:10:57 dmitri shostakovich (eye wide shut) waltz 2 from jazz suite
16.-01:16:04 olafur arnalds (another happy day) everything must change
17.-01:22:06 robert rodriguez (sin city) end titles
18.-01:26:45 the handsome family (true detective) far from any road
19.-01:29:26 the delfonics (jackie brown) didn't i blow your mind this time
20.-01:34:09 trent reznor & atticus ross (the girl with the dragon tattoo) infiltrator
..
::
.
↧
Alice Coltrane World Spirituality Classics 1꞉ The Ecstatic Music Of Alice Coltrane Turiyasangitananda
![Alice Coltrane - World Spirituality Classics 1꞉ The Ecstatic Music Of Alice Coltrane Turiyasangitananda [Luaka Bop, LBOP0087] 2017](http://www.borguez.com/uabab/wp-content/uploads/2017/04/Alice-Coltrane-World-Spirituality-Classics-1%EA%9E%89-The-Ecstatic-Music-Of-Alice-Coltrane-Turiyasangitananda-Luaka-Bop-LBOP0087-2017-300x300.jpg)
Alice Coltrane
World Spirituality Classics 1꞉ The Ecstatic Music Of Alice Coltrane Turiyasangitananda
(Luaka Bop, 2017)
more details
↧
Colin Stetson All This I Do For Glory
Colin Stetson
All This I Do For Glory
(Kartel Music Group/52Hz, 2017)
more details
↧
Pedro Santos – Krishnanda (1968, Reissue 2016)
Not much is known about Pedro Santos, a Brazilian percussionist, composer and sometime inventor of instruments, who worked as a side man with a host of Brazilian luminaries. Krishnanda, released in 1968 on the Brazilian division of CBS records, makes up his only solo recorded output, and it is so singular and eccentric and eclectic that listeners will have a hard time extrapolating from it.
A whimsical mash of samba, bossa nova, rock, funk, psychedelia, field recording, classical and lush movie soundtrack sound, the album wanders through a puzzle palace maze of connecting rooms, here undulating in African heat (“Savana”), there pushing tangled Amazonian vines aside (“Dentro da Selva”), and everywhere pulsing to a syncopated, samba-style beat.
That beat — you’re not imagining it — remains constant (or nearly so, you can’t hear it in “Advertencia”) throughout the album, a stippled layering of hand- and stick-beaten percussion, some tonal, some not, some clanging like bells, some thudding like boots on ground. Santos invented this beat, apparently, and named it “Sorongo.” (It became a kind of nickname for the composer himself.) Everything else mutates and fluctuates in Krishnanda—melody, mood, instrumentation—but this distinctive cadence continues, a lilting swaggering stop-stepping heartbeat that comes as close to uniting these disparate pieces as anything can.
Krishnanda blenderizes traditional Brazilian sounds with a hodge podge of outside influences; conceptually and in terms of timing, it falls close to early Os Mutantes recordings. Yet Santos is far less enamored of rock and roll than the Baptista brothers. His work feels more spiritual and even metaphysical, and it employs a full orchestra rather than the typical rock band line-up. “Sem Sobra” billows with lavish strings and a hypnotic women’s choir, which might remind you of Rubias Del Norte. “Savana”’s melody comes from a sinuous oboe line, which snakes above drum slaps and movie-soundtrack-lush swathes of strings. After the relative sparseness of “Ritual Negro” and “Um So,” these cuts feel Westernized, like a bossa nova reimagined by Ennio Morricone.
Santos also uses samples and field recordings in some interesting ways, interspersing the plop and splash of water drops into “Agua Viva,” and an ominous rumble of thunder into “Advertencia” (which means “Warning”). Several of the tracks feel not just like sound track work, but actual parts of movies, missing only dialogue and pictures to turn them into film. The work is most fascinating when it veers the furthest from convention, as on the oddly tuned, spookily entrancing “Quem Sou Eu” (“Who Am I”) where twanging strings or, perhaps, keyboard notes have been dialed into weird resonances, like a harpsichord coming down with dementia. Or “Flor De Lotus,” with its B-movie string crescendos and stage-whispered threats, a scenario in sound, that melts finally into a stutter-stepped Latin funk.
And this is, perhaps, the charm of Krishnanda, that it implies whole worlds of sensory input without ever exactly defining them. You might feel like you’re in a movie house facing, inexplicably away from the screen, but give it time and you’ll see your own image stream, as hallucinatory and elusive as the music.
↧
↧
Stive Morgan - Eclipse Of The Moon (2017)
Исполнитель: Stive Morgan
Альбом: Eclipse Of The Moon
Год издания: 2017
Стиль: Chillout, Electronic, New Age
↧
η «Κατίνα» του ελληνικού ροκ ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ τ’ ακούει άγρια από τον ΛΗΤΗ
Πριν λίγο καιρό (11 Μαρτίου ’17, 15:27) ένας αναγνώστης ονόματι Giorgos άφησε ένα link από το YouTube στο cbox γράφοντας… «με δώρο στο κλείσιμο». Το link αφορούσε σε μια συνέντευξη τού Λήτη (παλιός καλός μουσικός τού ελληνικού ροκ από τα late seventies και τα eighties) στον Ελευθεριακό, η οποία κατέληγε μ’ ένα άγριο χώσιμο προς τη γνωστή «Κατίνα» του ελληνικού ροκ Μανώλη Νταλούκα. Απάντησα στον αναγνώστη (11 Μαρτίου ’17, 17:59)… «ενδιαφέρον, μπορεί κάτι να γράψω...». Και όντως… να… τώρα…
Τι ακριβώς ακούμε τον Λήτη να λέει;
«Δεν πάω τον Μανώλη τον Νταλούκα, έτσι και τον βρω θα τον χειροτονήσω. Γιατί έκανε κάτι μαλακίες πολύ χοντρές. Του ’λεγα κάτι και τα ’βγαλε στο… του ’λεγα κάτι προσωπικά μου… κι είπε κάτι μαλακίες ότι είμαι πουλημένος, επειδή έπαιξα σε κρατικές συναυλίες. Βρε μαλάκα άντρα, αφού μας τα δίνανε. Δεν το λέω με κακία… Και ο Γερμανός έπαιρνε ο άνθρωπος στις συναυλίες… Κάτσε ρε… Γιατί ρε μαλάκα άντρα; Πουλημένος είμαι; Και ο Παυλάκης δεν έπαιζε στις συναυλίες; Παίζαμε στη φοιτητική εστία… Έχω παίξει για ένα κάρο αναρχικούς, για το Μαρίνο, δεν το λέω για… για να βγούνε τα παιδιά έξω. Και ο Πανούσης έχει παίξει ο άνθρωπος, γιατί; Και ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης έχει παίξει για αναρχικούς, γιατί; Μαλάκες είμαστε ρε; Όπου μας τα δίνανε, γιατί να μην πάμε να τα πάρουμε; Και σε κλαμπ ένα κάρο παίρναμε. Άκου το μαλάκα να με πει και πουλημένο. Έτσι και τον βρω θα φάει τις μάπες της ζωής του. Άκου το αρχίδι…».
Ο Λήτης είπε αυτά που είπε, ας δούμε, όμως, αν αιτιολογούνται και σε ποιο βαθμό.
 |
| Ο Λήτης (από τη συνέντευξη στον Ελευθεριακό) |
Κατ’ αρχάς εκείνη η κουβέντα που έχει ιδιαίτερο βάρος είναι η… «του ’λεγα κάτι και τα ’βγαλε στο… του ’λεγα κάτι προσωπικά μου…». Ο Λήτης δεν ξεκαθαρίζει σε τι «προσωπικά» αναφέρεται, τα οποία έβγαλε στη φορά ο Νταλούκας, παρά ταύτα εγώ θα πω πως ο κουτσομπόλης τού ελληνικού ροκ είναι μανούλα στη σκανδαλολογία και στο πιπεράτο… μεσημεριανάδικο ρεπορτάζ. Γκομενιλίκια, ναρκωτικά, ψυχοπάθειες κ.λπ., όλα περνάνε από τα κινητά του και τα κασετόφωνά του κατ’ ευθείαν στο μπλογκ του χωρίς κανέναν προβληματισμό, άνευ οποιασδήποτε ηθικής αναστολής.
Έτσι, σε ανάρτησή του για τον Λήτη (25/10/2016) διαβάζουμε όχι μόνο το σχετικό «ιατρικό δελτίο», αλλά και διάφορα προσωπικά τού τραγουδοποιού, που κανονικά δεν λέγονται επειδή δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Λέω «κανονικά», γιατί για τον Νταλούκα τα πάντα δημοσιεύονται. Αντί λοιπόν να προστατευτεί ο χι ψι καλλιτέχνης, που πάνω σε μια ιδιωτική κουβέντα μπορεί να πει το κάτι παραπάνω, στην περίπτωσή μας συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ξεμπροστιάζεται από την «Κατίνα» του ελληνικού ροκ προς άγραν επισκεψιμότητας, likes, shares κ.λπ. με τον πιο ανεύθυνο τρόπο.
Μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς εννοούσε ο Λήτης, όταν μίλησε στον Ελευθεριακό περί «προσωπικών» που βγήκανε στη φόρα… και δεν με νοιάζει, κιόλας, εδώ που τα λέμε. Εγώ μιλάω για ’κείνα που αναφέρει ο Νταλούκας στην ανάρτησή του, τα οποία κρίνονται (από εμένα) ως άθλια και απαράδεκτα. Πάμε όμως παρακάτω…
Για το θέμα της ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α (της ΜΟΥσικής ΣΥΝεργατικής Κίνησης Αθήνας, που είχαν ιδρύσει οι Ηρακλής Τριανταφυλλίδης, Λήτης, Θοδωρής Τρύφωνας και Νίκος Γκίνης σε συνεργασία με την πασοκική Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς) ο Νταλούκας κατηγορείται από τον Λήτη πως τον είπε «πουλημένο» (ο Νταλούκας τον Λήτη), επειδή έπαιξε, τότε, στα μέσα του ’80, σε κρατικές συναυλίες.
Μπορεί ο Νταλούκας να μην τον λέει «πουλημένο» τον Λήτη, δεν τον λέει όμως και… απούλητο. Γράφει χαρακτηριστικά σε μια λεζάντα ο λεμέγκουρας (16/9/2013): «Λήτης. Ένας από τους καλλιτέχνες του Ροκ, που επιχορηγήθηκε μία φορά, από το ελληνικό Κράτος, συμμετέχοντας στην ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α. Διατήρησε πάντα τα πιστεύω και την αυτονομία του. Σήμερα, εντελώς ξεχασμένος από τους κρατικούς φορείς, ζει χωρίς σύνταξη, στην ανασφάλεια και στην αδυναμία».
Το θέμα είναι πως ο ίδιος ο κουτσομπόλης στο συγκεκριμένο άρθρο ΔΕΝ παίρνει θέση, για το αν μπορεί να συνδυαστεί το ροκ με το κράτος ή όχι. Μας λέει… τι λέει η μία άποψη, μας λέει τι λέει η άλλη άποψη, αλλά τι λέει ο ίδιος δεν μας το αποκαλύπτει. Ντρέπεται… Κωλώνει να πάρει θέση. Να πει δηλαδή… ναι, είναι πουλημένοι όσοι πήραν φράγκα από το ΠΑΣΟΚ, ή… όχι, δεν τίθεται θέμα ξεπουλήματος, γιατί το ροκ κολλάει και με το κράτος και με όλα. Το αποτέλεσμα είναι αυτή η μεσοβέζικη στάση να μπορεί να παρθεί (από τους αναγνώστες του) και «έτσι» και «αλλιώς».
Δηλαδή, για μένα, δεν έχει άδικο ο Λήτης, όταν του τη χώνει και επί του συγκεκριμένου θέματος, αφού η μη-θέση αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο «σκιών» (πως κάποιοι μπορεί και να «ξεπουλήθηκαν» δηλαδή, γλείφοντας το πασοκικό κράτος).
Ο άσχετος με το ροκ Νταλούκας δεν ξέρει βεβαίως πως οι Rolling Stones (που έπαιξαν στη Βαρσοβία επί «υπαρκτού σοσιαλισμού», την 13/4/1967), οι Deep Purple (που έπαιξαν στο Βελιγράδι και το Ζάγκρεμπ τον Μάρτιο του ’75) και τόσοι άλλοι είχαν πάρει κρατικά χρήματα και μάλιστα «κομμουνιστικά», χωρίς ποτέ κανείς να διανοηθεί να τους πει «πουλημένους» ή ν’ αφήσει σκιές περί «ξεπουλήματος».
Αυτές οι μαλακίες μόνο από τον καρπαζοεισπράχτορα του ελληνικού ροκ –που τον φτύνουν δημοσίως επώνυμοι άνθρωποι, τους οποίους εκθέτει– μπορούν να πλανώνται στον αέρα.
↧
Casey Daniels Band – Bible On The Dash (2017)
320 kbps | 110 MB | LINKS
Tracklist:
1. Intro (0:50)
2. Bible On The Dash (3:23)
3. Modern Day Cowboy (4:22)
4. Drink Beer In Heaven (3:48)
5. Bound For Colorado (3:16)
6. W.T.P (3:59)
7. Happy Ever After (4:28)
8. Highway 19 (4:24)
9. A Song For Mama (3:21)
10. I Broke A Promise (4:08)
11. Throwdown (3:18)
↧
More Pages to Explore .....
