Οι δίσκοι του Δημήτρη Καρρά μου θυμίζουν την τραγουδοποιία της έντεχνης/ ροκ/ μπαλάντας κ.λπ., που ακούγαμε –όσοι ακούγαμε τέλος πάντων– στη δεκαετία του ’80. Θέλω να πω μ’ αυτό πως τα τραγούδια τού Καρρά έχουν μιαν αμεσότητα και μια φρεσκάδα, που δεν τις συναντά στη σύγχρονη… εντεχνορόκ παραγωγή – αυτή που μας έχει απομείνει εν πάση περιπτώσει. Ο στίχος, ερωτικός ή κοινωνικοπολιτικός, είναι απλός αλλά σοβαρός, οι μελωδίες του κάποιες φορές είναι από τις ωραιότερες που μπορείς ν’ ακούσεις σήμερα τριγύρω (στο τραγούδι του συγκεκριμένου χώρου), ενώ δεν λαθεύει και στις επιλογές των ερμηνευτών, που καλούνται για ν’ αποδώσουν τα τραγούδια του. Στο πιο πρόσφατο LP/CD του, που έχει τίτλο «Το Ημερολόγιο της Άννας Punk» [Music Corner/ B-otherSide, 2106], ο Καρράς συνεργάζεται με ουκ ολίγους. Διαβάστε ονόματα: Μελίνα Κανά, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Βασιλική Καρακώστα, Bizzy Boo, Μάριος Νταβέλης, Πάρης Σιδέρης, Νατάσα Καμπαστάνα, Κατερίνα Ζευγαρά. Σχεδόν κάθε τραγούδι και διαφορετικός τραγουδιστής.
Βεβαίως αυτό είναι ένα ζήτημα από μια μεριά. Δεν ξέρω, δηλαδή, κατά πόσον όλες αυτές οι διαφορετικές φωνές βοηθούν στην πύκνωση του άλμπουμ τού Καρρά. Κάπου, εννοώ, χάνεται η μπάλα με τις τραγουδίστριες, αφού δυσκολεύεσαι να αντιληφθείς τι παραπάνω προσφέρει στα τραγούδια του η μία από την άλλη (και το λέω τούτο, επειδή συχνά οι φωνές τοποθετούνται πάνω στην ίδια τεχνική/ αισθητική γραμμή). Δεν θέλω να αναφερθώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Ή μάλλον να αναφερθώ. Τι παραπάνω προσφέρει η Μελίνα Κανά φερ’ ειπείν από την Κατερίνα Ζευγαρά; Τίποτα περισσότερο θα πω από το… η πρώτη είναι γνωστή, μα η δεύτερη άγνωστη. Μια-δυο φωνές (μια γυναικεία και μια αντρική) θα ήταν αρκετές φρονώ για το «Ημερολόγιο της Άννας Punk», στηρίζοντας πολύ περισσότερο τη στιβαρότητα του άλμπουμ.
 |
| Είναι το (διαφορετικό) εξώφυλλο του CD, που εμπεριέχεται στο LP |
Πέραν αυτού. Ο Καρράς –το ξαναλέμε– ξέρει να γράφει απλά και ωραία τραγούδια. Τραγούδια, που να μπορεί να μπουν στο στόμα του κόσμου, του πολύ κόσμου. Και τούτο να τιμά και τον κόσμο και τα τραγούδια. Τα ωραιότερά του είναι κατανεμημένα στη δεύτερη πλευρά του LP (200 αριθμημένα αντίτυπα plus CD), αν και το ωραιότερο όλων είναι στην πρώτη. Μιλάω για το «Σε ένα σύννεφο» με τη φωνή της Ανδριάνας Μπάμπαλη, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2000 (με τους Παζλ). Πανέμορφη μπαλάντα, με το βιολί να πρωταγωνιστεί και με την Μπάμπαλη να αποδεικνύει, για άλλη μια φορά, πόσο σπουδαία ερμηνεύτρια είναι. Χωρίς κανένα από τα tracks του άλμπουμ να υστερεί, να είναι αδιάφορο δηλαδή, εγώ θα επιμείνω σ’ εκείνα της δεύτερης. Στο «Πάλαι ποτέ» με την Κατερίνα Ζευγαρά (που μου έφερε στη μνήμη τα καλύτερα της Σοφίας Βόσσου από τα μέσα του ’80), στο blues «Ζούσα μόνο για τους άλλους» (το λέει ο ίδιος ο Καρράς – τραγούδι που θα το ζήλευε και ο Μάλαμας), στον «Μπελά» (Βασιλική Καρακώστα – λαϊκό κατά βάση κομμάτι, πέραν της μη λαϊκής ενορχήστρωσης, αλλά πολύ καλό), καθώς και στο έσχατο «Τσαντίζομαι που σ’ αγαπώ» (ξανά με την Ζευγαρά, που θα μπορούσε να μην ξεκολλάει από κάποια γυναικεία στόματα).
Χαίρομαι ν’ ακούω τραγούδια του Καρρά. Είναι απλά, κατανοητά και εύηχα, σε μιαν εποχή που συχνά απαιτεί το ψευτοβαρύ, το τάχα δύστροπο (αλλά κατά βάση κακότεχνο) ή το... κολασμένο.
![[Image: 2iQfh.jpg]](http://funkyimg.com/i/2iQfh.jpg)
![[Image: 2iSPu.jpg]](http://funkyimg.com/i/2iSPu.jpg)
